Martxoaren 3.an
Santa Kunegunda Enperadora Birjin

        Izateko Elizan birtute gisa guzietan exenplu, izan ze S. Kunegunda Enperadora ezkondua ta birjina, bere esposo S. Enrike enperadorearen konpañian, zeñeki ajustatu ze bizitzea biak elkarren konsentimentuareki elkar ukitu gabe, nola balire, ez senarremaste, bai anai arreba: eta ala kunplitu zute perfektoki ofratus Jangoikoai mortifikazioaren sakrifizio gisa gau; baita exenplu on bat mostratzeko Jangoikoaren graziak dezakena inarazi beraren amorez. Enpleatzen zire deboziosko gauzetan sandu bekala, fabrikatus asko tenplu ta monasterio, adornatus alhaja, ornamenta, ta gauza preziosoes, ta prinzipalki prokuratus jendearen ona, ta izan zeien anitz sandu. Ala bizi zirelaik, infernuko etsaiak tentatu zue Enperadorearen gogoa zerbait sospetxaz bere Esposa sandaren honestidadeas, ote zuen afizione gizonkiren bati. Sandak probatu zue bere arima ta gorputzaren sandua, ibilis milagrosoki oiñ urtuxian burriñasko barra goritu baten gañean, ez erre, ez bero, ta ez mellarik gabe, eskatus lenik Jangoikoai manifesta zezan bere inozenzia, ta aiturik boza bat zerutik, O birjina garbia, ez lotsa, Ama Birjinak libratuko zaitu: ala libratu zue sanda, ta desengañatu Enperadorea: zein gero il ondoan, gelditu ze ura birjin ta alargun; ta obeki emateko Jangoikoai zen guzia, sartu ze errelijiosa berak inikako konbentu batean guzien admirazio andiareki despreziatzeas ala munduko grandeza-iduriak.

        An tratatzen ze guzien meneena bekala, ta Jangoikoak goratzen zue orrengatik berorrengatik. Zue konbentuan elleba bat sandattoa; baña gastettoa oraño egin zute Abadesa. Goizegi iganik goregi, liluratu zekio burua, naut erran, banatu zela zerbaitto, ta erori zenbait faltaetan. Izeba sandak korrejitu zue mias ta eskuas, erranes ta emanes zaflon bat. Eta Jangoikoak mostratzeko ongi emana zela, egin zue geldi zekion erien marka matelean bizi guzian memoriatako. Urbildus plazoa, ezaundurik deitzen zuela Jangoikoak beregana, prestatzen ze sanda bekala: eta aborrezitus munduko ponpak bizian bekala iltzean ere, goart eginik prebenitzen zeudela ilariko tela urresko prezioso bat, ken ken ori, erran zue, on ezta neretako on. Mortaxa nazazie pobreki: ala nai dut nik. Ala despeitu zue arima sanda: eta gorputza ezin ortzi zute irur egunes jendetzearen utses, obratus Jangoikoak asko milagro, honratzeko bere sanda, zein ikus dezagun glorian. Amen.