CXXXIV. KAPITULUA

Job dituen guziez gabetua.
Haren pazientzia.
Haren adiskideak

Job. 1.

        Husko herrian zen gizon bat Job deithzen zena. Etzen nihor hura bezain aberatsik bazter hek guzietan. Bere ontasun guzien erdian, etzen batere supherra, aitzitik humiltasuna bera zen. Maite zuen Jainkoa. Urrikari zituen beharretan zirenak, eta laguntzen zituen artha handirekin. Bazituen zazpi ume batasunean heldu zirenak. Yaten zuten aldizka, batak bertzearen etxean: hitz batez, elkharrez zakusaten.

        Gauza guziak Jobi bere gogara zohazkon denboran, Jainkoak nahi izan zuen bulhuzi gizon saindu hura zituen guziez. Haren semeak eta alabak haurride zaharrenaren etxean othuruntzatzen hari zirela, hedatu zen gizon bat Jobganat, eta erran zion: Arabiarrak yautsi dire, bet-betan, gure gainerat, eraman-tuzte zure idiak eta astoak bere bazka lekhutarik, eta hil dituzte zure sehiak. Ni naiz bakharra itzuri naizena berri hau zuri ekhartzeko.

        Gizon hura etzen hain laster ixildu, non agertu baitzen bertze bat erran zioena Jobi: irutzuria erori da zure ardien eta heien zaintzailleen gainerat. Guziak herrauts egin izan dire. Bakharra naiz itzuri naizena zuri berri hau emateko.

        Bigarren hau hunela mintzo zela, horra non heldu den hirurgarren bat erraten dioena Jobi: Kaldeendarrek eraman-tuzte zure kameluak, eta hil zure soldatan zintuenak. Bakharra naiz itzuri naizena berri hau zuri ekhartzeko.

        Hirurgarren hau ixiltzearekin batean, agertzen da laugarren gizon bat erraten dioena Jobi: zure semeak eta alabak mahainean zirela anaia zaharrenaren etxean, haize borthitz bat altxatu izan da etxea lurrerat artiki duena, eta zure ume guziak izan dire lehertuak. Ni itzuri naiz bakharrik zuri berri hau emateko.

        Jobek entzun zituenean berri bihotz arraillagarri hek guziak, eman zen, ahuspez lurrean, adoratu zuen Jainkoa zioelarik: Jainkoak emanak nituen guziak, hark berak eramaten darozkit. Hark nahi duena egin da. Jaunaren izena zan bedi benedikatua.

        Jobek izan zuen ordu berean zauri den izigarriena: hedatzen zen burutik oinetarainokoan. Etzana zen ongarriaren gainean, eta eltze puska batekin khentzen zituen zauri hartako zornea eta sortzen abiatuak ziren harrak. Utzia izan zen bere hurbillez eta bere ezagunez; emaztea zuen bakharrik bere aldean: hura ere ez haren laguntzeko eta kontsolatzeko, bainan bai haren tentatzeko eta Jainkoaganik, egin ahalaz, urrun-arazteko. Zer! erraten zion bere emazteak, bethi flako eta izpiritu ttipitako agertuko zare bada? Ez dakizu Jainkoaz arnegatzen eta hiltzen deskantsuan? Jobek ihardetsi zion bere esposari: emazte sentsurik ez duen bat bezala mintzo zara. Hartu ditugu onak Jaunaren eskutik, zergatik ez ditugu harturen gaitzak ere?

        Hirur adiskidek yakin zutenean Joben berri, hedatu ziren harenganat haren kontsolatzekotzat. Aurkhitu zuten Job huntaraino desegina non ez baitzirurien lehenekoa. Ikhusgarri hark emanarazi zituen adiskide hek nigarretan; ordean haren kontsolatzerat egin behar bidean damustatu zuten minki, erraten ziotelarik: Jainkoak hain dorpheki yazartzen zioenaz geroz, zenbait bekhatu handitan eroria izan behar zela. Iduki zituzten gauza hunen gainean elhe luze Joben prestutasunari etzagozkonak. Gizon saindu hark seguratu zituen bere adiskideak etzela hek uzte zuten gaixkiez batere hobendun. Aithortzen zuen guziarekin bekhator handi zela, eta bazagokola oraino gehiago pairatzea. Joben aithor humilak etzituen ixil-arazi hareri adiskideak, bethi zarontsaten gizon doloratu eta prestu haren kontra, eta zaurthzen zuten egia bere solas hedatuegietan.

        Azkenean, Jainkoa mintzatu zitzaion Elifazi, hirur adiskide hetarik hati, eta erran zioen: haserre naiz zure eta zure bi laguneri kontra, zeren etzareten egiaz mintzatu Job ene zerbitzaria bezala. Har ezatzue beraz zazpi zezen eta zazpi akher, eta ofrenda dietzadatzue, Job ene zerbitzariak eginen du othoitz zuentzat, eta entzunen dut arraiki haren othoitza ardiets dezazuentzat barkhamendua. Egin izan zuten Jainkoak manatu ziotena, eta Jobek heien fagoretan egin zuen othoitza izan zen entzuna.

        Jainkoak saristatu nahi izan zuen Jobek seinalatu zuen pairakortasun ezin erranezkoa. Eman zioen galdu zituen ontasun guzien doblea. Gizon saindu hark izan zituen zazpi seme eta hirur alaba. Ikhusi zituen laugarren belhauneko illobasoak, eta hil zen zahartze dohatsu hat eramanik.

        Job prestua, bere oinhaze eta atsekabe guzien erdian, bethi pairakor, ezti eta leihal agertu zen bere Jainkoaren alderat: etzen erori bere emazte flako eta bigarren Eba haren erran lerragarritarat. Hortarik beretik, Jobek, saindu baten arabera, ohore gehiago izan zuen ongarriaren gainean, ezen ez Adamek lurreko parabisuko nahikara eta atsegin guzien erdian.

        Erran behar da Job miragarriaren pairakortasun etsenpluzkoak ungi kondemnatzen duela gure minberatasuna. Ez deus batek asaldatzen du gure barneko bakea, eta galtzen-tugu floxki pazientziari datxeizkon fruitu gozo eta salbagarriak. Orhoit gaiten Jesus-Kristoren dizipulu garela. Beraz heltzekotzat zerurat, yasan behar ditugu humilki munduko atsekabeak, eta behar gaizko leihaltasun egiazko batekin yarraiki, gureganako amodioaren gaindiduraz gurutzean hil izan den nausi adoragarriari.