LIV. KAPITULUA

Blasfematzaillea harrikatua

Nonb. 15.

        Jainkoak bere garratztasun sainduaren etsenplu ikharagarri bat eman zioten aldareko ministrei, hitz mutu hil-araztean Nadab eta Abiu. Ordu hartan berean, eman zuen bertze etsenplu bat orobat ikharagarria, zeinetaz erakutsten baitzuen mundu guziaren alderat begiratzen zuen zuzentasuna. Huna zertan. Bi yudu elkharrekin liskarrean abiatu ziren, eta hetarik bat yarri zen haserradura borthitz batean, Jaunaren izen saindua gaizki erabiltzerainokoan. Blasfematzaille hura izan zen eramana Moisen aitzinerat: populuaren gidari zuhur hunek, bere sententzia ekharri baino lehen, konsultatu zuen Jainkoa, yakitekotz zer egin behar zuen: Jainkoak erran zion khen-araz zezala kanpatik blasfematzaille dohakabe hura, blasfemioak entzun zituztenek erran zetzatela bere eskuak haren buruaren gainean, eta gero izan zadin populu guziaz harrikatua. Gauza egin izan zen manatu bezala. Huna oraino denboratsu hartako bertze etsenplu bat, orobat lazgarria, eta ikharatu behar dituena Jainkoaren manuen alderat leihal ez direnak. Populuak arthoski begiratzen zuen kanpotik, sabateko eguna, edo larunbata, zeren Jainkoak berriro debekatu zioen, bere aho sakratuz, egitetik egun saindu hartan, nekhazale-lanik; gerthatu zen gizon batek bildu baitzuen larunbat-kara, mortuan, lasto guti bat. Ikhusi orduko, hala hari zela, eraman zuten Moisen eta Aaronen aitzinerat, yuia zezatentzat. Gizon saindu hauk etziren berehala eman eginbide hartan; nahi izan zuten lehenik konsultatu Jainkoa; etzakiten gizon hark behar zuenez bada galdu bizia hain gauza gutientzat, eta zer heriotzetarat behar zen kondemnatu: Jainkoak, orduan ere, erran zuen manu bera, khen zezatela gizon hura kanpatik, eta guziek harrika zezatela.

        Ala leihaltasun gehiago baiginduke Jaunaren alderat, baldin haren lege saindua hautsi bekain sarri, galdu behar bagindu, guk ere, bizia! Segur ahal da halako punimendu baten beldurrak erakhar gintzakeiela hari, lehian, obeditzerat. Bizkitartean, amodioak eraman behar luke egiazko giriztinoa Jainkoaganat, eta ez beldurrak. Ordean zenbatak ez dire Jainkoari ekhartzetik urrun amudio phuru hura, beldurrik ere ez dutenak haren lege sainduez, ez eta gehienik begiratu behar lituzketen manuez berez? Fedeak irakhatsten daroku mundu huntako gaztigu borthitzenak deusere ez direla, bertze munduan yasan beharko dituguneen aldean, heldu bagara bekhatuan hiltzerat. Halarik ere, o! itsumendua, lasto guti baten, edo buruzka zenbaitengatik, diot, behere huntako atsegin iragankhor eta ontasun ongarriaren pare diren batzuengatik, tarritatzen dugu Jaunaren yustizia, eta yauts-arazten gure buruen gainerat eternitateko tormentak.

        Zeruko legea bethi bera da: ez da ganbiatzen: Jainkoak behin erraten du zer nahi duen, eta hartan dago: ez da gehiago mintzo. Gizona errexki engana daite bere gisa hartuz Jainkoaren legea; ordean alferretan lausengaturen du bere burua. Alferretan erranen du lasto guti baten, edo zenbait buruzka biltzen hari zen gizon haren iduriko dela, haren hutsak ez direla aski handiak merezitzekotzat punimendu borthitz bat. Arrazoinamendu zoroa! Ez da gutiago ekharriko haren heriotzeko sententzia. Ezaguturen du orduan, ondikoz! berantegi, san Augustinen arabera, ez dela zeren kondatu munduko hitz ederren gainean, ez dela zeren uzte izan zeruko legeak hauts ditezkela gauza ttipitan. Bat bederak egun batez, frogaturen du Jainkoaren hitza egia bera dela, eta haren manu arinen iduriak berak leihalki bethe behar direla.