CXXVII. KAPITULUA

Hirur gizon gazte labean.
Nabukodonosor abere billakatua

        Nabukodonosorek eragin zuen urrezko idola bat hirur hogoi beso gora zena: bildu zituen bere erresumako handi guziak egitekotzat figura haren dedikazionea: manatu zioten bere azpiko guziei idola haren adoratzeaz, zioelarik artik-araziren zituela sutan zen labe baterat haren manua konplituko etzutenak. Kaldeendarrek beltzuri egiten zioten Ananiasi, Mizaeli era Azariasi, zeren erregek altxatu zituen bertzez gorago: nahiz hei yazarri, erran zioten erregeri hirur gizon hek arbuiatzen zituztela haren legeak, etzutela nahi adoratu haren idola. Erregek erakharri zituen berehala bere aitzinerat Ananias, Mizael eta Azarias, eta erran zioten: egia da bada ez duzuela adoratzen nik eragin dudan idola? Hori horrela bada, artik-arazten zaituztet labeko surat. Zein Jainko izanen da orduan ene eskutarik libraturen zaituztena? Hirur gizon gazte hek ihardetsi zioten erregeri: guk adoratzen dugun Jainkoak athera gaitzake errexki labeko kharretarik eta zure eskutarik; ordean ez baleza ere hori egin, yakin ezazu, o! erregea, ez dugula ohoratzen zure Jainkorik eta zure idolarik. Fermurasun saindu hau gaitzitu zitzaion erregeri: idoiztatua zadukan bere burua gizon gazte hetaz. Artik-arazi zituen labeko su bizirat. Su hura hain zen handia non erre baitzituen hek harat artiki zituztenak. Gauza miragarria! su hark erre zituen Ananiasen, Mizaelen eta Azarasen lokharriak, eta etzioten berei minik batere egin.

        Nabukodonosorek ikhus zuenean mirakuillu hura, ilki-arazi zituen sutik Ananias, Mizael eta Azarias. Manatu zuen etzela, biziaren penan, adoratuko haren erresuma guzian hirur gizon gazte hek adoratzen zuten Jainkoa baizik.

        Nabukodonosor Ejiptoaz yabetu zenean, eta etsai guziak garaitu zituenean, ahantzi zitzaion bere burua erresumako nahikara eta atseginen erdian. Orgilleriak hantu zioen bihotza; ordean ala izan baitzen humiliatua! Egin zuen amets bat ezagut-arazten zena Jainkoak haren kontra ekhartzen zuen yuiamendu garratza. Errege hark etzuen nihor ediren bere erresuman gai zenik emateko amets haren argitasuna. Othoitztu zuen Daniel deklaratzeaz zer erran nahi zuen amets hark. Huna nola mintzatu zitzaion profeta: ikhusi duzu, o! erregea, arbola handi bat zeruraino heltzen zena, eta lur guziaren gainerat hedatzen zena: haren zura osoki zen ederra: bazuen, yasan ahala, fruitu guzietarik: lurreko abereak haren itzalean bazkatzen ziren, eta aireko hegaztinek haren aldasketan egiten zituzten bere ohatzeak. Bada, o! erregea, zu zara ametsetan ikhusi duzun arbola hura bera. Zure handitasuna heltzen da zeruraino, eta hedatzen da lur guziaren gainerat. Ikhusi duzu yautsten zerutik izpiritu bat erran duena: pika eta artik zazue arbola hau: ez ordean athera lur barnetik hunen ondoa ez eta hunen erroak. Bizi bedi abereen baltsan, zazpi urthe bethez. Hitz horiek, ene Jauna eta ene erregea, ematen dute erakutsterat Jainkoak zure kontra ekharri duen, eta efetutan emanen den sententzia. Bai, desterratua izanen zare gizonen baltsatik. Biziko zare basa-abereen artean. Belharra izanen da zure yanaria idiarena bezala, eta zeruko ihintza eroriko da zure gainerat, ikhas dezazun artean Jainkoa dela erresuma guzien yabea, eta, hetaz, berari zaion guzia, egiten duena.

        Danielek amets hartaz eman zuen argitasuna agertu zen efetutan. Errege, Babilonen eragin zituen obra miragarrien ederretsten hari zela, izan zen Jainkoaren zigorradaz, bet-betan, zaurthua. Izan zen gizonen artetik khendua; egon zen, zazpi urthez, basa-abereen baltsan, gizonaren iduririk batere gabe. Printze dohakabe hark artiki zituen, herstura desolagarri hartan, begiak zerurat. Jainkoak urrikari izan zuen. Bihurtu zioen gizonaren iduria, ezarri zuen leheneko tronuaren gainean, eta egundaino baino ontasun handiagoen erdian.

        Elizako aiteen arabera, hirur gizon gazte labe bizian zirenek irakhatsten darokute sainduak ez direla behinere urrikalgarri, ez eta ere tormenta guzien erdian. Jainkoak ez ditu nihoiz utzten bere maiteak, bethi bere artharen azpian daduzka. Haren ohoretan pairatzen dutenen bihotzetan edireten da. Eztitzen eta saristatzen ditu heien oinhaze eta sofrikari guziak.

        Zer bidegabe etzion erakharri Nabukodonosori bere orgilleriak! Zer punimendu lastimagarri etzuen behar izan yasan printze dohakabe hark! Ordean ez ditu hain laster altxatzen begiak zerurat non ardietsten baidu barkhamendua. Erran daite bekhatoreaz ere estaturik aphalenerat eta kaltiarrenerat erortzen dela lege saindua hautsten duenean: ordutik bereganatzen du Jaunaren haserradura, eta merezitzen-tu gaztigurik garratzenak; ordean altxatzen dioeneko bihotza bere salbatzaille amultsuari, behar den urrikiarekin, atheratzen da bere estatu ondikozkorik, bereganatzen du Jainkoaren urrikalmendua, eta sartzen da galdu zituen zeruko zuzen guzietan.