XCII. KAPITULUA

Dabitek guphidetsten du Saul

1. Erreg. 26.

        Saulek huntarainokoan nahi zion Dabiten biziari, non bil-arazi baitzituen bere erresumako indar guziak gizon bakhar haren gal-araztekotzat. Yakintsun egin zenean Dabit Zifko mortuan zela, abiatu zen haren ondoan. Zer egiten du Dabitek? Badoha bakhar bakharra Saulen kanparat, Abisai lagun harturik. Heltzen da Saulen tentarat edo kabanarat, eta aurkhitzen du errege lo zatzala. Abisaik erran zioen orduan Dabiti: ikhusten duzu Jainkoak eskutarat ematen darotzula zure etsaia: banohako beraz bizia eramaterat ene lantzaz. Dabitek ihardetsi zion: begira zaite halako lan batetarik. Nor da bere eskua ezar dezakeienik, gaixki handi bat egin gabe, Jaunaren gantzutuaren gainean? Har ezazu bakharrik haren lantza eta haren edateko tokia, eta ilkhi gaiten hemendik.

        Dabit athera zen beraz Saulen kanpatik, nihork deusere ezagutu gabe: Jainkoak lo pisu bat egorri zioten kanpan ziren guziei: higan zen mendizka baterat, eta egin zioten Saulen armadakoei oihu, beregainki Abneri, zeinak oraino premia gehiago baitzuen erregeren begiratzeko: erran zioten boza altxaturik: norbait ibilhi da zuen kanpan, nahiz hill errege zuen nausia: ez da behintzat huntan gezurrik. Mira zazueia non diren haren lantza eta edateko tokia, ea edirenen ditutzuen bada bere lekhutan. Saul iratzarri izan zen oihu hartan, eta ezaguturik Dabiten boza, erran zioen: Dabit ene semea, zure boza entzuten ahal dut. Dabitek ihardetsi zion: bai, ene boza entzuten duzu, ene Jauna eta ene erregea: zergatik, Jauna, persekutatzen duzu zure zerbitzaria? Zer egin dut? Non da ene hobena? Ez bekizu gaitzets mintzo banatzaitzu hitz hautaz: baldin Jainkoak bazarabiltza ene kontra, onhets beza egiten diodan sakrifizioa sumetitzean haren manu guzietarat; ordean gizonek balin bazarabiltzate, madarikatuak dire Jaunaren aitzinean ni khendu nahi izateaz haren primuzatik, eta ni bortxatzeaz Jainko arrotzeen zerbitzatzerat.

        Dabitek erran zuen oraino: huna erregeren lantza; hurbil bedi harenetarik norbait hunen bilha. Gero mintzatu zitzaion Sauli hunela: Jainkoak libratu zaitu, egun, ene eskutarat; ordean begiratu naiz besoa altxatzetik Jaunaren gantzutuaren gainerat; prezatu dut, egun, zure bizia. Oxala, Jainkoak ere onhets baleza neurea, eta beira banintza gaitz guzietarik! Saulek ihardetsi zion: bekhatu egin dut; bihur zaite enegana, Dabit ene semea; utzi darotazunaz geroz egun bizia, ez duzu zeren beldurrik izan eginen darotzudala behinere gaixkirik. Ezagutzen dut orai zoratu bat nintzela zuri yazarri nahi izateaz, eta ez nakizkiela gauza guziak, ziren bezala. Hitz hauk erran eta, Saul urrundu zen handik, eta Dabit ere hedatu zen bere azpiko zituen lau ehun gizonekin filistindarren lurretarat. Yarri zen Akis, Gethko erregeren, zerbitzuan, eta izan zuen bere egoitzatzat Sikelegko hiria.

        Elizako aita guziek handizki altxatu dute Dabiten emetasuna. San Anbrosio miretsia dago nola etzuen hill bere bizia begiratzeko, eta erresuma bat beretzeko, berari bizia eraman nahiz zabilhan etsai ikharragarri hura, hain errexki, eta nihortaz ikhusia izan gabe, egin zezakelarik bere kolpea. Etsenplu miragarria, eta irakhatsten darokuna etsaien barkhatzen, eta ungia gaixkiarentzat bihurtzen! Saulek ederretsten du, ezin bertzez bada ere, Dabiten bihotz ontasuna; ordean esker gabe hura ez da hargatik bere baitan sartzen: egundaino bezala persegitzen du bere ungi-egillea. Hemen ageri da zein urrikalgarri den bihotz bat inbidiaz phozoatua dena.