XXIII. KAPITULUA

Isaakek benedikatzen du Jakob

Genes. 17.

        Esauk saldu zioen beraz Jakobi bere primuza: Rebeka, bi anaia hauien ama, ekharriago zen, erran dugun bezala, Jakobentzat. Finkatu zuen ume maite hunen buruaren gainean primuza haren gozamena. Baliatu zen hortakotzat antze saindu eta misterioso batez. Isaakez ikhusten zuen zahartu zela, eta hill baino lehen, nahi zituen benedikatu bere umeak, Deithu zuen beraz Esau, bere seme maitea, eta mintzatu zen hunela: Har ezatzu zure armak; zohazi ihiztatzerat, eta ekhar diezadazu edirenen duzuna, hartarik yan ondoan, eman zaitzadan ene benedikzionea. Rebekak entzun zituenean hitz hauk, hedatu zituen berehala Jakoben beharritarat, eta manatu zuen hartzeaz arthaldean bi pitika, hoberenetarik, eta erran zioen: Nik aphainduren ditut pitika hek zure aitarentzat, eta zuk eramanen diotzatzu benedika zaitzantzat hetarik yan eta. Jakobek ihardetsi zion bere amari: Badakizu ene anaia illetsua dela, eta ez naizela ni hala. Beraz heldu banaiz ukitua izaterat ene aitaz, eta ezagutua izaterat, beldur naiz uzte izan dezan enganatu nahi izan dudala, eta yauts-araz dezadan ene gainerat, ez benedikzionea, bainan bai maledikzionea. Ene semea, erran zioen Rebekak, ene gain hartzen dut maledikzione hura: egizu, zuk, nik erran bezala. Zohaz, ekhar ezatzu pitika hek. Semeak ekharri zituen, eta amak aphaindu aitarentzat. Rebekak gehiago egin zuen. Yaunts-arazi ziotzan Jakobi Esauren soinekorik ederrenak, estali ziotzan eskuak eta lephoa pitika larruz, eta erran ziotzan aphaindu zituen yanariak. Jakobek eraman ziotzan bere aitari, zioelarik, aita. Entzuten zaitut, ihardetsi zioen Isaakek: nor zaitut ene semea? Jakobek ihardetsi zuen: Ni naiz Esau zure seme zaharrena: egin dut zuk errana; altxa eta yar zaite: yan zazu ene ihizkitarik, ematekotzat gero zure benedikzionea. Ordean, ene semea, erran kon Isaakek, nola atzeman dukezu ihizkirik hain arte laburrez? Jakobek ihardetsi zuen: Jainkoak hala nahi izan du. Orduan Isaakek erran zuen: Hurbil zaite, ene semea, uki zaitzadantzat, eta ezagut dezadantzat ea zu zaren Esau, ene semea. Jakob hurbildu zen, Isaakek ukitu zituenean haren eskuak, erran zuen: Boza hau Jakoberena da; bainan esku hauk Esaurenak dire. Berriz ere galdegin zioen: Esau, ene semea zara? Hura naiz, ihardetsi zuen Jakobek. Horren gainean Isaakek erran zuen: Ene semea, indazu zure ihizkitarik yaterat, zure benedikatzekotzat. Yan zuenean, erran zioen: Hurbil zakizkit, eta besarka nazazu. Besarkatze hartan Isaakek sentitu zuen Jakoben yaunsturen urrin ona; eman zion bere benedikzionea, eta desiratu zioen zeruko ihintza, eta lurreko frankia. Ezarri zuen bere anaia guzien nausitzat, eta akhabatu zuen bere benedikzionea hitz hautaz, zeinak baidire, San Bernaten arabera, guziz konsolagarriak egiazko giriztinoentzat; Zu madarikaturen zaituena, bedi bera madarikatua; eta zu benedikaturen zaituena, izan bedi gaindi-egina benedikzionez.

        Isaakek akhabatzean hitz hauk, Esau agertu zen ekhartzen zuela yaterat ihizian hartu zuenetarik, eta igurikitzen zuen aitak, yan ondoan, benedikaturen zuela. Patriarka saindu hau izan zen ezin erran bezanbat espantitua, ezagutu zuenean zer iragan zen. Ordean borratzetik urrun eginik heldu zena, aitzitik erreberritu zuen gauza bera. Ikhusten baitzuen klarki Jaunaren erria zabillala itzuli hartan. Esau, dio iskritura sainduak, emantzen marrasketan, eta minki errenkuratu zen anaiak egin zioen tronperiaz: galdetu zion bere aitari, ea etzuen bada benedikzione bakhar bat baizik? Esau agertu zen, ordu hartan, presuna batzu bezala zeinek nahi bailukete konpuntu Jainkoa munduarekin, gozatzekotzat betan, zeruko eta lurreko konsolamenduez. Esauen marraskek hautsi zioten Isaaki bihotza; azkenean aita hunek benedikatu zuen seme hura, ordean bere anaiaren azpiko utzten zuelarik: eta horra, zerk eman zion Esauri higintza phozoatu bat Jakob bere anaiaren alderat, huntarainokoan zohana, non bere aitaren heriotzearen beira baitzagon hiltzekotzat bere haurridea.

        Aiphaturik heldu garen, eta hanbat misterioz bethea den historio huntan, ikhusten dugu yuduen erreprobazionearen seinale ageri bat ezen heien bihotzak bakharrik munduko ontasunetarat ziren emanak. Historio berak orhoitarazten gaitu elizaren saindutasunaz. Espos dibino hunek, Dabitek bezala, gauza bakhar bat galdetzen dio Jainkoari; ez du nahi benedikzione bat baizik. Begira gaiten, erraten du J. D. Paulok, yarraikitzetik Esauri; saldu ondoan anaiari bere lehenik sortzearen zuzenak, nahi izan zuen gero, primu bezala, bere aitaren benedikzionea. Etzuen ordean ardietsi nahi zuen guzia; ezin erakharri zuen bere aita urratzerat Jakoben fagoretan egin zuena: alferretan egin zituen hortakotz, munduan egin ahal guziak. Berak Jainkoa arbuiatu zuen bezala, orobat Jainkoak ere etzuen konturik egin haren auhen eta nigar guziez; ikhusten zuen, alabainan ez zirela heldu urriki zinezko hatetarik, ez eta bihotzaren ganbiamendu funtsezko batetarik.