CII. KAPITULUA

Izurriaren zigorrada

2. Erreg. 24.

        Dabit deskantsuan bizi zen, ordean laster galdu zuen gozatzen zen bakea eroririk gaixki berri batean. Errege hark nahi izan zuen yakin, suphertasunez, zenbatetaraino heltzen zen haren populua: haren zerbitzariak uzkur ziren gauza hartan obeditzerat, erran ere bazioten Dabiti, aski zela othoitz egitea Jainkoari emenda zezan haren populua gero eta gehiago, eman gabe penetan yakiteko hain zorrozki zenbatetaraino heltzen ahal zen: ordean Dabiten manua hertsia zen: obeditua izan behar zuen. Errege haren aitzindari batzuk ibilhi behar izan zuten, hamar ilhabetez, Judako erresuma guzian: ediren zuten Israelgo bazterretan zortzi ehun milla gizon armadun. Kondatu zituzten Judako tribu bakharrean bortz ehun milla gizon.

        Dabitek etzuen, ordu hartan, izan lehenbiziko aldian bezala, profeta beharrik begien idekitzekotzat; laster ezagutu zuen berak bere gaixkia; altxatu zuen bihotza zerurat, eta galdetu zioen Jainkoari barkhamendua. Jainkoak egorri zioen Gad bere profeta, ez erraterat barkhatzen ziola bere gaixkia, bainan berak hauta zezan hirur punimendu hautarik nahien zuena: edo, zazpi urthez, gosetea; edo, hirur ilhabetez, gerlatea; edo, hirur egunez, izurria. Berexte auhendagarria! Dabitek hanbatik hanbatean, galdetu zuen izurria. Gaitz ikharagarri hark iretsi zituen, hirur egun hetan, hirur-hogoi eta hamar milla gizon. Dabitek ikhusten zuen eta sentitzen minki bera zela desmasia handi haren ithurburua: eman zen hazgorapenetan eta nigarretan, erraten zuela: nik egin dut bekhatu, ni naiz hobenduna; zer egin dute bada, Jauna, yende gaxo horiek, hei horrela yazartzekotzat? Itzul azu zure haserradura saindua ene buruaren eta ene familiaren gainerat; ordean, Jauna, urrikal bekizu populua. Dabiten othoitza entzuna izan zen; Jainkoak urrikalmendu izan zuen Jerusalemeko hiriaz; erran zioen aingeru sunditzailleari: Aski da, bara zaite. Aingeruak obeditu zuen, eta ordu beretik, suntsitu zen izurria.

        Urgileria hedatzen da bihotz guzietarat: ez ahal da bat bekhatu hartaz kutsatzen ez denik. Bizkitartean nolakoak ez dire urgileriaren ondoreak? Iduri du etzela baitezpadako gaixki bat errege batentzat yakin nahi izatea zer mundu zuen bere erresuman: ordean urgileriak zarabillan haren izpiritua, eta ordu beretik, haren xedea gaitzitu zitzaion humiltasuna bera den jainkoari; ez da beraz batere miretsteko baldin Dabitek yasan behar izan bazuen bere gaixkiaren punimendua. Zer laite gutaz? Ala urrikaltzeko baikintezke Jaunaren zigorradak yautsten balire gure gainerat, banaloriarat, edo zenbeit bertze gaixkitarat largatzen ditugunean gure buruak! Dabit, bere urriki guziaren erdian, hain dorpheki punitua izan zenaz geroz, zer gaztigu lazgarri ez du bekhatoreak igurikitzeko Jaunaren haserradura saindutik, bere gaixkiez urriki izatetik eta aithor humil bat egitetik urrun, aitzitik, bere gaixki hetaz lorifikatzen eta balentriaz, mintzo balin bada; bere gaixki hetan deskantsuan phulunpatua bizi balin bada?