CXXIX. KAPITULUA

Jonas itsasorat artikia.

Ninibitarren penitentzia

        Jonas zen profeta bat Joas Israelgo erregeren denboran bizi zena, Jainkoak erran zioen: loth zakizko bideari, eta hel zaite Ninibako hiri handirat. Entzun bedi han zure hitza; ezen hango bekhatuak igan dire ene beharritaraino. Jonas eman zitzaion bideari; ordean Niniba utzirik, hedatu zen Joperat. Han ediren zuen untzi bat bela egiteko menean zena Tharsiserat heltzeko. Sarthu zen untzi hartan nahiz ihes egin Jainkoaren presentziari. Jainkoak altxarazi zuen haize xirimola borthitz bat, itsasoa ere handitu zen; molde huntan, untzia hirrisku handitan aurkhitzen zen. Marinelak izituak ziren, eta artiki zituzten itsasorat asko traste eta gauza arintzekotzat untzia.

        Jonas lo zatzan untziaren zolan. Hurbildu zitzaioen pilotua, eta erran zion: utz ezazu lo hori, altxa zaite, othoitz zazu Jainkoa, agian gutaz orhoituren da, eta begiraturen gaitu heriotzetik. Erran zioten gero elkharri: Egin dezagun zorte yakitekotzat nor den herstura huntan erran-arasten gaituena. Zortea erori zen Jonasen gainerat. Orduan untzikoek galdegin zioten zer ofizio zuen, nongoa zen, eta nondik heldu zen. Jonasek ihardetsi zuen: Hebreudarra naiz, eta zerbitzatzen dut Jainko zerukoa, lurra eta itsasoa egin izan dituena: erran zuen oraino Jainkoaren presentziaren ihes zabillala, zeren etzen goan hark manatu lekhurat. Marinelek galdetu zioten: zer egin behar dugu itsasoko uhinen xeharaztekotzat? Jonasek ihardetsi zioten: etxa nazazue itsasorat, eta ordu beretik, ematuko da denbora: badakit enegatik horrela handitu dela itsasoa.

        Orduko hersturak eta Jonasek egiten ziotzoten othoitz doblatuek erakharri zituzten marinelak, bere gogoaren bortxa, artikitzerat untzitik profeta hura. Eztitu zen berehala itsasoa; eta arrain handi batek iretsi zuen Jonas. Atxiki zuen, hirur egunez eta hirur gauez, bere sabelean. Gero eraman zuen leihorrerat, eta utzi zuen ur bazterrean.

        Jainkoak erran zioen bigarren aldian Jonasi: zohazi Ninibarat, eta han predika zatzu nik zuri erran gauzak. Jonasek egin zuen Jainkoak manatu zioena. Sarthu zeneko hiri handi hartan, abiatu zen erraten: oraino berrogoi egun, eta Niniba desegina izanen da. Ninibitarrek sinhetsi zuten Jainkoaren hitza. Eman ziren barur egiten. Errege bera yautsi zen bere tronutik, bulhuzi zen errege bati zagozkon berregintzez, estali zen zakhu batez, eta yarri zen hautsaren gainean. Erregek eman zuen manua gizonek eta aziendek etzutela batere yanen ez eta urik ere edanen barurtu behar zen egunean, eta guziek galdeginen ziotela elkharrekin miserikordia Jainkoari. Nork daki, ziotzon, ez duen izanen gutaz urrikalmendu, eta ez darokun barkhatuko? Erregek arrazoin zuen ezartzeaz bere fidantzia Jaunaren miserikordian. Hiri hura gal-arazteko ekharria zen sententzia dorphea etzen izan obretan emana. Populua bertze bat egin zen ordu beretik, Jainkoa ere ganbiatu zen haren alderat, eta izan zuen urrikalmendu Ninibako hiriaz.

        Ninibitarren etsenpluak irakhatsten daroku zenbat zorigaitz dakharken bekhatuak, eta denbora berean, nolakoa den penitentziaren indarra; hiri handi eta oso batek bereganatu zuen zeruko haserradura saindua, eta funditua izaterat zohan hango populuaren gaixtakeriengatik. Ordean populu hura, errege bera aitzinean, sartzen da bere baitan: ezagutzen du bere bekhatua: galdetzen du miserikordia bihotz urrikiz zaurthu batekin; eta ordu heretik, ahantzten bezala zaio Jainkoari hiri haren kontra ekharri zuen sententzia lazgarria: ez da orhoitzen bere bihotz ontasunaz baizik, eta barkhatzen-tu gaixki guziak. Zer erreflexione konsolagarri Jainkoaganat zinez itzultzen den bekhatorearentzat!