ENE ADIXKIDEERI

        Irur lagunak, Aguerre tar Anastasi, Mendixuri, eta Campion yakintsunak, alde batetik; horra berriz Gibel-aundi Xerroxin, eta Irular, galdegiten daukutenak yarraik nadin ene sailetan gure mintzairaren aldez. Milesker deneri bihotz zolatik.

        Nola atxik ene hitza izparringi huntan gehiago ez idaztekotan?

        Zuen oneziak eta amultsutasunak garhaitu nute, eta berriz abiaraziko naute eskuarazko lanttoetan, orai artio bezala.

        Ez nakien bathere eskualdun berri mulxo bat bazela gordetua, barrandan bere zokotik, ahierkundez betheak, harrigarriko neurriraino gaizkorrak, akhulu zizta baten gutizian.

        Zer erran nien ene idazki hartan heien bihurria minberatzeko, beren yaidura tzarra sumintzeko? Eskualdun berriek badutela bortxaz beren mintzaira eta idaztietan, halako gogortasun bat eta haren leguntzeko eta eztitzeko yuan behar luketela urthe-bakhotx denbora baten iragaiterat herri eskualdun batean, eta berehala ikhusiko luzketela ondorio miresgarriak. Yende horiendako afrunt gaitza, hori!!

        Nihauk erran dut bizpahiru aldiz hemen berean, zertako dauden ixilduak eskualdun berriak, beren idaztiak agertu gabe. Eta nehor ez da bozkariotzen ni bezala norbait abiatzen delarik idaztio batekin. Atsegin goxoenarekin ikhusi ditut lehenbiziko aldiz Gibel-aundi eta Xerroxin, beren idazti arras pollitexan.

        Bainan ohar amultsu bat ez da herra eta oldar gorriarekin ihardoki behar, hitz larriak oihukatuz, eta egia ez diren gauzak erranez eta hedatuz. Eta gehiago dena, hek beren izenak kukutuak izengoitiaren gerizan, eta ene izena yakinikan, ni agerian, beren pezoinetik hirristu dremendenik gabe harri ukhaldika, eskua gordeturik.

        Yauntto horiek yoko pollit horri esker nahi izan dute deneer yakinarazi gizon urguluntzi-hanpurutsu bat nizala, eta idazti azpiko hitzak ezartzen dituztala yendearen harritzeko... ba eta ere ene mintzaira yitu edo buhame eleak direla!!

        Zer pertolikeriak, itsuskeriak... eta gezurrak ez dituen erranarazten ahierkundeak, liphistan ari direlarik yende gaitzikorrak! !

        Ene adixkideeri nere esker beroenak, eta samurtu gabe ar giten guziak lanean gure eskuararen xutitzeko sailetan, bakhotxa bere heineko ahalaren arau, denak bake eta laguntasun hoberenean, gaitzitu gabe eta gibel-asmurik gabe, deplauki eta leialki mintzatuz.

        Guazen beraz aitzina, sathorrak utzirik bere munutsetan...

(La Voz de Navarra, 1933/2/28)