ASTO KARDOZ KARGATUA,
ETA ASTO GATZEZ KARGATUA

Asto-zaiñ bat behiñ zetro bat eskuan,

Ale enperadore romano, zioan

Beharri luze-dun bi abre aitziñean.

    Bat, kardoa zaramala,

Ariñ bazioan kurrier bat bezala,

Bertzea, karga arrolzez iduri zuela

    Ardura othoitztu behar zen

    Lagunari zarrioen:

    (Asto zaiñaren othoitza

    Ezta luzea, ez gaitza)

    Urhatsa haiñ nagi zuen,

    Kargatzat gatza baitzuen.

    Gure pelegriñ harroak

Iraganik mendi, bide, eta haranak,

    Arribatu ziren azkenean horla,

    Ibaso baten hegira,

Asto-zaiñak zoiña, toki hartan bertan,

    Asko bertze helantzetan,

Galtzak altxaturik baitzuen iragan.

    Astoak baratzen dire

Net enbrazatuak urari begira.

Asto-zaiñak dio han kardo-dunari

    Bizkarrera egiten yauzi:

    Bertzea yoiten duela

    Bere aitziñean urera,

          Hau nahi izan baitzen

          Bere buruz yokatu,

          Tulubi batean zen

          Ustekabetan sarthu:

Baiña bihurtu zen laster ur gaiñera,

    Eta zilhotik athera:

Ezen igerika zebillan denboran,

    Gatz guzia bizkarrean

    Urthu zitzaion haiñ ongi,

Non sorbaldetan deus ez baitzuen senti.

    Hunek bezala egiñ hemen

Konpai kardo-dunak nahi izan zuen,

    Eta zikiroa iduri,

    Lehen goanari yarraiki.

    Horra astoa enbrazatua

Lepoaz-gorago urean sartua

Kardoz eta gidaz betan kargatua:

    Hirur gauzak igerika

Uretik edaten zoiñ gehiagoka,

    Kardoa, astoa eta giza.

    Kardoa egin zen hain pisu,

    Eta urez haiñ zen hanpatu,

    Non borriko eziñdua,

    Bere kargaz gainditua,

    Hegira ezin baitzen heldu.

Giza bi besoez zagokon lothua,

Biziaz ordutik arras etsitua:

Baiña laguntzera norbait yiñ zitzaien:

Guti duke inport yakitea nor zen;

    Biz aski dadiñ yakiña.

    Bertzek egiten dutena,

    Bethi eztela egiteko,

Ez bada antzara, edo bedere zikiro,

    Hori nuen errateko.