AGUDEA ETA ASTOA

Agude bat zioala asto baten gaiñean,

Phentze fresko gizen baten hegitik pasatzean

Abreari bademo han sartzeko lizentzia,

Han laster iñoka dabill alegera guzia;

          Ihauska, itzulika, hatzka,

          Uztarka, irrintziriñaka

Belhar ferdea alha-alditan arraso daramala

Edozeiñek kasu hartan egiñ zuken bezala.

          Baiña guti igurikia,

          Hor agertzen zaie etsaia.

Goazen ihesi diotza ikharan agudeak;

Ha! zertako? ihardetsten dio abre leleak?

Bi basta eta bi fardelez kargatuko naute ni?

Ez, ez, derro agudeak zoalarik itzuri:

          Zer zaiket niri inporta

          Nork demadan niri basta?

          Zuhaur bazoaske itzuri;

          Laket-lekhu zait hau niri.

Etsai bakharra berdiñ guk yabea dugu bethi;

Euskara garbienean nik baderraitzut hori.

Gizari astoarekiñ, gerthatu zitzaiona,

Hura bera bertze askori, da gerthatzen zaiena:

Azpikoer baldiñ brida, largatzen badiote,

Nahi orduan alderat, eziñ bill detzakete:

Hunenbertze berek ezen, utzten diotenean,

Haiñbertze haiek diote, hartzen bere xaindean.

Astoari nola, nonbait laketzen bazaiote,

Aitek, zahar hark bezala, behar dute egiñ bide:

Batzuen eta bertzentzat, ez baita hori hobe.