AXERIA BUSTANAZ GABETUA

    Axeri zahar bat, baina ernenetarik,

    Nonbre gabe lapiñ eta oillo iretsirik,

    Inguruan urrun hagitz ospatua:

    Fiñean izan zen artean hartua.

    Nola ez dakit handik itzuri zen yauna,

    Ez oso, baiñan han utzirik bustana:

    Atheraia, diot, gibela motztua,

    Eta afruntu hortaz net ahalkatua:

    Nola abilla baitzen, oro ukhaiteko

    Gibel-aldardiaz bera bezalako:

    Axeri guziek billtzar egun batez

    Zedukatelarik asko bertze gauzez:

          Baderra bere xaindean:

          Zertako guk gibelean

          Karga alfer hori dilindan?

          Zikiñ khentzen hari dela

          Ezkartza diduriela?

          Buztan hau zertako dugu?

          Ez, ez, behar dugu motztu:

          Eta segurki nere oldez,

          Ez derrake batek ezetz

    Batek badiotzo, zure iduripena,

    Nere oldez ez laite segur gaitztoena:

    Baiñan itzul ziate-ia plazer baduzu,

    Errepusta gero adituren duzu.

Hitz hoietarat egiñ zen halako karkaria,

Non buztan-motza nahiz zen ya mintzatu nahia,

Mutu baitzen egon arras, harritua guzia.

          Nola khentzeko buztana,

          Alfer bai zaiteken lana;

          Eta galdua denbora:

          Segitu zen moda bera.

Axeri buztan motztuak, egiñ zuena bera,

Yenden artean hainitzek, dute egiten ardura:

Berek dutelakotz galdu, yendetan prezioa,

Zeren duten pratikatzen, haltoki bizioa:

Bertzeak bere iduriko, billhaka detzaketen

Beren hitz eta etsenpluez, bethi dire ensaiatzen.

Eta zoriz urusago, axeri hura baiño,

Bere ohitza tzarretara, daramate asko zoro:

Zoiñek heiekin baidute, galtzen bere omen ona,

Ziñta urreztatua baiño, baliosago dena:

Galduz gero nekhez baizen, beriz kobra ez daitena.