GIZONA ETA HERIOA

Gizon bat zathorren behiñ oihanetik,

Egur-zama batez soiña kargaturik.

Bazakarren ere denbora berean,

Urthe askoren karga zama haren pean.

Oiñ bat oiñ bi nekhez zebillan gaizoa

Hanketarik flako, ephel paparoa;

Hori zuen harrek ardurako tatsa;

Bide-erditarako zaio eskasten hatsa.

Botatzen du zama haritz baten kontra,

Errara bera ere doako gaiñera.

Ah! badaitekeia munduan gizonik

    Ni bezaiñ malurus denik?

Naizenaz geroztik munduan agertu,

    Plazerik ez dut dastatu.

    Askotan ez yatekorik.

    Nihoizere ez deskantsurik:

Emazte eta haurrak nonbaitik hazteko,

    Zergak ere pagatzeko:

    Eta guzien gaiñera

    Hartzeduna eta malobra.

Hau bizia, dio, hau bizia bada!

Ez, ez aboro nik eziñ yasana da.

Athor, herioa athorkit honera,

Bizi gaitz huntarik nere lexatzera.

Herioa dathor itxura txarrean.

Bere sega latza daukala soinean:

Huna ni, erradak zer egin behar den.

Eta nere-ganik zer eskatzen duken.

Ah! barkhatu, bada; nahi baninduzu

Zama hau soiñera goititzen lagundu?

    Fable huni darraiona,

    Da segidan dathorrena.

    Urrun deiño herioa,

    Fanfarrun dela gogoa:

    Hurbill denean ikhusten:

    Bertzela dela pentsatzen.

Eta yasateko zer-nahi dukegun;

Hobe dela bethi Yauna deithu lagun.