ZALDIA ETA ORKATZA

    Mende zaharretan ez ziren zaldiak

    Sortzez munduratzen gizonen sehiak.

    Giza-kasta ezkurrez zenean neurritzen,

    Mula, asto, zaldiak oyhanetan zauden:

    Ez zakiten ere kaprestua zer zen.

Ez zen ikhusten orduan mende hautan bezala,

          Haiñbertze basta eta zela:

          Hanbat gerlako harnaxa,

          Haiñbertze karro ez karrosa.

          Ez zen ikhusten oraiño

          Haiñbertze eztai eta friko.

    Bada mende hetan zaldi batek behiñ,

    Liskar ukhan zuen orkatza batekin.

    Eta nola baitzen hau oiñkari ona

    Eta zamariak eziñ atzemana;

    Hau zaio adrezatzen gizon artexari;

    Gartsuki othoitzten du demon sokorri.

    Gizonak brida bat laster dio ezartzen,

    Eta bizkarrean yauziz zaio yartzen.

    Ordutik ez demo puasurik batere

          Non ezten orkatza

          Ahiturik hatsa

      Gelditu bizirik gabe.

Hau egiñ eta, zaldiak esker bihurtzen dio

Giza ongi-egilleari: gero hunela derro:

          Adio: zure zerbitzari:

          Orai nahi naiz itzuli

          Lehengo oyhanetara ni.

          Gizonak dio: ez horixe;

          Sobera presatzen zare.

          Egonen zare gurekiñ:

          Ezen nik sobra dut yakiñ,

Zer probetxu zure-ganik dudan athera-kidiñ.

          Zaude beraz, arren, zaude;

    Tratatua hemen ontsa izanen zare

    Arrastela bethi berdez fornitua,

    Eta triparaiño nasai ihaurtua.

    Ah! mantenu onak zer gozo demake

          Bada, libertate gabe!

    Gaizoa izan zela zaldia obartu zen,

          Baiñan ez berantxe baizen.

    Egiña zagoen ya prest ezarria,

    Bizi-lekhutzat hark behar establia.

          Bethi egoitea estekan,

          Zen haren zortea izan.

    Zuhurrago hagitz zaiteken agertu,

    Huts ariñ bat lehen hark balu barkhatu.

Nahi bezaiñ handia den, bengantzaren plazera,

Karioegi zait niri, halere erosten dela;

Harentzat emaiten bada, on preziatu hura

Zoiña gabe bertzeak deus, segur oro ezpaitira.