ASTOA ETA XAKUR TTIKIA

Gutiak dire zeruaz hala faboratuak

Agradatzeko dohaiñaz sortzean dohatuak,

Hau heier behar zaie utzi: eta ez izan gaizoki

Fable huntan agertzen den astoaren iduri:

Zoiña nausiari gostu gehiago emaiteko,

Eta maitha garriago harentzat izaiteko,

Zarezatzera hurbilldu bai zitzaion galanki:

Hala egiten xakurtto bat baitzuen hark ikhusi.

    Nola! xakur txar hori

    Haiñ goxoki da bizi

          Bere nausiarekin

          Baiare andrearekin:

          Hor da pherekatua,

          Baita besarkatua:

          Horren merezitzeko,

          Zer duke egiteko?

          Patta bat hedatzeko!

          Baldin hortarako

          Hori badaite aski,

Niri ere iduritzen zait daigikedala hori.

Hortan bere nausiari badoako arraiki,

Eta adar zaharkitu bat altxaturik eztiki,

Erortzerat utzten dio kokotsaren gaiñera

Botatzen duela beta orho eder bat airera.

Ola! ola! zer zareza, zer musika xarmanta!

Nausiak dio furian: Nere baistoai non da?

Esku biez hau harturik, komeni zen bezala,

Luzaro asto gaizoari zurratzen dio azala:

Eta orduko komedia zen akabatu horla.

          Ez bortxa zuk zure antzea,

          Bakotxak badu berea:

          Baldin utzirik zurea

          Bertzek bezala egitea.

          Nihoiz baduzu billhatzen

          Onik ez duzu egiñen.

    Yendea yendetik, hain da bertzelako,

    Nola xakurtto bat astotik baidago:

    Zure antzetik kanpo egiten tutzunak,

    Oker daude nola, ezkerraz egiñak.

    Ez badakharte ere bastoi ukhadia

    Badakharte yenden, burla eta hirria;

          Hau ere ez baita loria.