LANGOSTA ETA BERE ALABA

Zuhurrek askotan, iduri langosta,

    Kurritzen dute gibelka:

Portuari itzultzen ere maiz ezpalda:

Mariñel abillen usaia hori da.

    Hori da oraiño asmua

    Bertze askok pratikatua,

Nahi dutenean etsaia enganatu,

Eta kolpe handi zenbait seguratu,

Pontu batetara etsaia deithzea,

Eta aldiz bertzetik yokoa egitea.

    Egiten da askotan isti

    Saltatzekotzat hobeki.

Baiña lot gakizkon gure fableari.

Langosta amak behiñ zerron alabari:

    Neska, zer dun planta hori?

Zerua! zer! hori dun bada ibiltzea?

Hobekixeago zer! ez habilkea?

Ama, derra alabak, nabill zu bezala;

Eztut ikhusten nik ibilltzen bertzela

    Nehor gure famillatik:

Oro hartan oker dabilltzan pontutik

Nahi duzu bada ni nabillan xuxen?

    Neskak arrazoiña zuen.

Etxeko etsenpluak ahal handia du:

Gazteak segurez hark egiten ditu

Zuhur edo zoro, debox edo prestu.

Aita hordi batek, seme arloteari,

Ama lele btek, alaba ariñari

    Nondik egiñ erreprtxu?

Edo erreportxuak nondik duke efetu?

Seme arloteak baderroke aitari:

Erratea deusik ez doatzu zuri;

Zaitudaneko nik ikhusten hordia,

    Ya gangan dut egarria.

    Alabak aldiz amari:

    Zer! zuk erreportxu niri!

    Ez ahal ziñen zeroni

    Ni bezain ariñ gaztean?

Etzare ere kasik hala zaharrean?

    Nola xitoek amekiñ

    Kabazka duten ikhasten;

    Hala umek burhasoekiñ

    Ikhasten dute bizitzen:

    Xuxen edo oker ibilltzen.