BUFUNA ETA ARRAIÑAK

    Asko badabilltza bufunen ondotik,

    Aldiz nik ihes dut egiten hetarik

    Gaizoentzat ezen dituzke Yainkoak

          Kreatu xoilki bufunak.

          Behar bada fable huntan

    Noa halako bat ezartzera bistn.

          Behar bada ere norbaiti

    Badiduritzoke dudala egiñ ongi.

    Farra-eragille bat zen behiñ-batean

    Bankero dirutsu baten mahaiñean.

          Etzuen hark bere aldean

          Arraiñ ñimiñorik baizen:

          Larriak urrn zaudezen.

    Xikittoak hartzen ditu bana-bertze,

    Eta beharrira mintzatzen zaiote.

    Alegia gero hark igurikitzen

    Heien errepusta, bazagon entzuten.

    Billkuia guzia zagon harritua.

          Eziñ sumatuz asmua.

    Orduan bufunak, serios yarria,

    Derroie: beldurra zaukala handia,

    Bere adiskide bat, zuela ya urthe bat,

    Fortuna egiñ nahiz gana indietarat,

          Galdua izan behar zela

          Untzia gnik kostara.

Hortaz zaiela miñtzatu arraiñ gazteiño heiki;

          Yakiñ nahi zerbait berri:

    Baiña hek guzien errepusta zela,

    Gauza yakiteko gaztegi zirela:

    Larriek hobeki bazakiketela.

    Nahi nioke orai yaunak, larri bati,

    Galde bera egiñ, ez bazaitzue gaitzi

    Billkuia gustatu tretuaz othe zen,

          Nik eztut seguraturen.

Hargatik gure bufuna haiñ ongi zen yokatu,

Non arraiñik gordoena baitzuen eskuratu;

    Zoiñak baitzukeien adiñikan aski,

          Ehun urthe hetan,

          Mundu berri-ketan,

          Ibilli izan ziren,

          Eta marrazoen

          Tripartu ziren,

Guzien zorte eta izenak, yakiteko segurki.

    Noiz ere bufun hark, hau egiñ baitzuen,

    Astoek ere ya, hitza bazuketen.

          Orai tretu horlakoa,

          Xistuz laite yokatua.