ERHOA ZUHURTZIA SALTZEN

Zaude urrunsko bethi zoroen menetik,

Kontseillu hoberik ez demaitzuket nik.

    Zuhurrena daite bethi

Ihes egitea kasko arrailduari,

    Aire sartzen zaionari:

Erhoekin trebe izan nahi denak

Ez duke kaskoa betheena berak.

Erho bat zabillan karrikaz karrika

Zentzua saltzeko bazuela oyhuka.

          Eta yendea ostez,

          Erosi beharrez,

    Bazoakon herresaka.

Lehenik bazuten asko yasaiteko

    Erhoaren eskarnio

Bazaraman gero bakotxak berekin.

    Behar zena pagturik,

Erho marxantaren eskutik harturik,

Mazelako fin bat hari bi brazekin.

Gehienak segur aserretzen ziren:

Baiña her bala zer zakioleten?

    Burlatuenak hek zauden.

Hobe ere zuketen egitea hirri,

Eta ixil-ixila goatea itzuri

    Bere zaflako eta hari.

Gauzari zentzurik billhatu nahia,

Zaiten agertzea bere iñorantzia,

Meezitzea ere guzien hirria.

Zentzua ezen nondik izan ahal daite

Erho batek egin dukenaren berme?

    Zer nahi daiten iragan

    Kasko nahasi batean,

    Haren kausa ezta zentzua,

    Baiña bakharrik gerthua.

    Trunpatu bat, bedariak,

Zartako erosia eta hari brazak

Ez baitzetzaken hark ahantz niholere,

    Ez utz esplikatu gabe,

Zuhur baten ganat egun batez gan zen,

Argi zerbait hortik bill othe zezaken.

Eta erran zioen hunek berehala:

    Hyeroglifak zirela.

Eta gauza aphur bat esplikatzerako,

    Erran zion hula gero:

    Yende ongi kontseillatuek

Edo zentzuari bethi darraizkonek,

    Bere eta erhoen artean,

    Ahal duketen guzian,

    Baitezpada dute emanen

    Zuk erosi hari horren

    Luzetasuna bederen.

    Non ez, igurik bezate

    Zenbait holako atsekabe.

    Etzare ez neganatua:

Erho hark segurki saltzen du zentzua.