OTSOA ARTZAIN BILLHAKATUA

    Otso batek ikhusirik gutituaz zoala,

    Inguruko ardietarik billtzen zuen grabela:

    Gogoratu zuen zela harentzat hoberena

Egitea kasu hartan hark axeriarena.

          Artzaiñ gisa da beztitzen,

          Kapusaill bate estaltzen:

          Bastoi bat ere egiten du

          Xirola ere ahantzten eztu.

          Yokoa zediñ konplia,

          Hark eskribuz ezarria,

          Eman zukien gogotik

          Zariola kapelutik:

          «Ni naiz Manoel artzaiña

          Arthalde handi hunena».

Bere presuna horrela duenean konpondu,

Eta bastoaren puntan bi patak arrimatu:

Alegiazko Manoel hurbilltzen da oiñ bat oiñ bi

          Orduan lo zagon tinki

          Manoel egiazkoa

          Sorhopilean gaizoa

          Lo zagon ere zakurra

          Baita xirola meharra:

          Lo zauden ardiak ere

          Gehientsuak bedere.

Madreak utzten dauzkitzu oro diren bezala:

Baiña ardiak billdu nahiz hark bere korralera,

Bertze artzaiñak bezala oyhu egiñ nahi izan zuen,

Komeni hala iduritzen zela baitzitzaioen.

          Hementxe ekibokatu zen,

          Yokoa ere agertu zuen:

Artzaiñak bezala oyhua eziñ egiñ baitzuen.

          Baiña egiñ zuen orhoa

          Oyhana iharrostekoa.

          Hunen hotsera guziak

          Mutill, zakur eta ardiak

          Betan iratzarri ziren.

    Otsoak ordutik zer egin bazuen.

          Eziñ itzur, ez defenda,

          Kapotea baitzen traba;

          Bere kontua ukhan zuen,

          Nola merezi baitzuen.

Bere yokoa ez darama hipokritak luzaro,

Ustekabez prestamuzko maska erortzen baitzaio:

Eta orduan guziez da, legez arbuiatua,

Nola baita izaiten bethi, gezurti frogauta.

Bakotxa ager bedi beraz, bethi den bezalako.

Bertze edozeiñ defaut barkha, dakioke aiseago,

          Trunpatu nahia baiño.