EMAZTE ITHOA

          Nik ez nerrake: Ezta deusik,

          Ema bat ithotzen baizik.

          Ezen ezta guti hori:

          Zor zaio ere setsoari

          Dadiñ erregretatua;

Delakotz giza-kastaren erdi preziatua.

          Ez derat hau funtsik gabe:

          Denaz gero kestione

          Ema batez fable huntan,

          Ibaso baten uretan,

          Ondiko lastimosenaz,

          Bere fiña ukhan zuenaz:

          Erran nahi da, itho zenaz.

    Senharra zabillan gorphutzaren billha,

          Nahiz, komeni bezala,

          Egiñ azken ohoreak,

          Frogu, orazioneak.

          Hala beharra ere, orduan

    Ondikozko ibaso haren hegietan,

    Yende bazabillan gerthuz pasaietan,

    Gerthatu zenaren berri yakiñ gabe.

    Senhar hunek beraz galdetzen diote:

              Ea ikhusi duten

              Haren andrearen

          Nihon trazarik batere?

          Ez, derra batek hetarik;

          Baiña beherago ganik,

          Segituz uren yautspena,

    Dukezu ediren xerkatzen duzuna.

    Bertze baek aldiz baderro kontrara:

    Hobe da itzul zaiten gibeleko aldera,

          Gaiñ-aldean xerkatzera.

    Zenbat nahi gaiak deraman beheiti,

          Emen ohizko hisiak,

          Eta kontra egiñ nahiak,

    Segur da gorphutza daramala goiti.

          Aski sasoiñ kontra hemen

          Haiña hura zen burlatzen.

    Kontra-egiñ beharraz bada kestione,

    Arrazoiñ zuen-ez nik aise ez nerrake.

    Baiña emaren baithan, defaut horlakoa

    Dadiñ edo ez dadiñ baitezpadakoa

          Gauza da den segurena,

          Harekiñ sorthuren dena

          Berarekin hillen dela:

    Eta kontra-eginen hark bethi duela

          Hill eta ere ahal bada.