Kontrizio...

Denbora ah nereak,

gaizki gastatuak!

Orren faboreak

ah malogratuak!

Nai dut negar egin

ta ala bekatuak

al badezaket desegin.

Bear nue eman nik

ene denboretan

neurau deseginik

orren amoretan,

ta al nuken guzia

egun guzietan,

gorputz, odol ta bizia.

Lan gau egin zue

orrek enegatik,

doble bear nue

nik berorrengatik;

kontra nik egin dut

txar izanagatik,

ta ala guzia galdu dut.

Bentzait al nukena

bear nue obratu,

manatzen duena

fielki guardatu,

naiz zela neketan,

naiz ere akabatu

neurau orren amoretan.

Baña trabajatu

kontrako aldera

naiz, ta dut botatu

guzia galtzera

beroi ofensatus,

ta arima erretzera

betikos sentenziatus.

Naiz anitz beñere

Jauna ez zerbitzatu,

biotzas berere

bear ze estimatu,

agoas aipatu,

gogoas pensatu,

borondateas maitatu.

Etzen lan errua

maitatzea, ez agitz

biotza prestua

baldin izan balitz,

ain amable delaik:

Amatzen dire anitz

gauza, banoak direlaik.

Jauna eztut amatu

nik bear bekala,

bai agrabiatu,

naiz maite dudala

askotan nik erran,

amore erreala

ez izan, bai itzak eman.

Gauza arrigarria!

Biotza zertako,

Jaun maitagarria,

ezpada orrendako?

Eztuena amatzen,

gusto gaixtotako

ta galdua da kontatzen.

Ni naiz alakoa,

ta ia zer inen dut?

Ene Jangoikoa,

negar egin nai dut

orren alzinean,

ta konfiatzen dut

berorren ontasunean.