Sakramentu presenzia

Ona nondik dugun

presente ere Jesus,

kontino gau ta egun

gure amoresko sus

gureki dagona,

naiz guk ezin ikus,

Jangoikoa ta gizona.

Gaizki trataturik

Jaun ona gizonek,

ones garaiturik

gizonak Jaun onek,

alare azkenean

bera amore gonek

geldiarazi gutartean!

Ala despeiturik

zerura igateko,

guri antsiaturik

ongi egiteko

zion: Eguneki

mundua deneko

ona ni nago zueki.

Ene deliziak

dire gizoneki,

ene kariziak

tratatus ebeki,

erran zuen lenik:

Ta guk berareki

ez egiten bear denik!

Nork ez admiratzen

orren egotea?

Nork ez estimatzen

orren onestea?

Nola gu orreki,

o Jesus maitea,

ez amorosten obeki?

Zeruan berean

uste dut etzela

kontentu betean

egonen berzela,

ezpalitz gelditu

gure lagun dela,

ta ala gureki unitu.

Oh zer amorea

guri ta norena!

Oh ditxa gurea,

Jaun oben obena

alaxe gureki

egotea dena

gorputz eta arimareki!

                Ikusten eztela

Ikusten eztela,

baduzu atxekia,

ori kausa dela,

sinesta egia

geiago amatzeko

Jesus onegia,

ta injenioa admiratzeko.

Agerri balego,

zeruan bekala,

balore non zego,

pobrettoek ala

emen tratatzeko

podore erreala,

ezta ere beiratzeko?

Bada bekatari,

duena sumindu

bera, ia berari

ez leiken urbildu,

burua kurturik

bai sines ixildu,

ta egon urrun lotsaturik.

Orai beragana

naike nautelarik

joan, nai dudana

eske, dutelarik

bera, nai bekala

noiz nai, dagolarik

estali ta apal apala.

Emengo erregeak

eztitu tratatzen,

bentzait ez pobreak,

noiz nola nai duen;

Jaun soberanoa

du nornaiek emen

ezin iagos humanoa.

                O zer ilundura

O zer ilundura

len zen ju duena!

O zer atzendura

orai kristioena!

Erdian dutena

Jesus Jaun obena,

ezauntzen ere eztutena!

Desterru tristean

erremedio zute

Jesus ikustean,

naibarinbalute;

baña an atzendurik,

onak uztentute

galdurik, gaitzak gaindurik!

Lengo dilubio

unibersalean

arka bat in zio

onen señalean,

Noe salbatzeko,

ta guri batean

salbatzen erakusteko.

Otsorraia gero

andik bialdurik,

gelditu zen ero

zikin zebaturik

il ta loietara,

betiko galdurik,

ez retiratus arkara.

Berriz usottoak,

naiz andik egatu,

loian gaixottoak

non oña frinkatu

ezin aurkiturik,

laster retiratu

arkara zen egaturik.

Arka Jesus duzu

sakramentatua;

onara, nai badu

izan salbatua,

ega ega arima,

emen du zerua;

au billa, au ama, au estima.

                Zuk, bekataria...

Zuk, bekataria,

nai baduzu izan

Jaunaren grazia,

eztuzu nora joan,

ez, baizik onara,

non nai dizun eman

ermateko gloriara.

Duzuna grazia,

nai bauzu guardatu

len irabazia,

baitare aumentatu,

onara beauzu,

non zaizken salbatu

salbazaleak, nai bauzu.

Zarena zarela,

nai bauzu on guzia,

naiz indarra dela,

naiz dela bizia,

atoz bai onara,

non den iturria

abasto eder eskunara.

Egarri duena

betor enegana,

len erran zuena

ta berriz errana:

Atozte guziok:

nik inen dudana,

arindu zuen nekeok.

Baña deskuidatzen

dire bai tristeak;

ebek tu billatzen

Jesus amanteak,

etxes etxe joanes,

ta eskuak beteak

ondasunes eramanes.

Bein bisitaturik

Juan sabelean,

biak zeudelarik

beren amenean,

grazias bete zue,

eta antxe barnean

gozos saltarazi zue.

Zakeori bera

len konbidatu ze,

beraren etxera

nai eta sartu ze:

Berla aren etxea

ta bera aurkitu ze,

zeruko donos betea.

Lazaro onetsia

zegolaik ortzirik

betikos etsia,

oiu bat eginik

Jaunak, «atoz, ea»

jaiki ze bizirik

sano, sendo ta alegrea.

Martak ta Mariak

emanik ostatu,

abasto sariak

zituen pagatu,

zeren Jaun andiak

munduan goratu,

ta zeruan ditu biak.

Gloria munduan

ezin osoki izan;

al daiken moduan

digu Jaunak eman,

egones gureki,

gu naiez eraman

gora erregaloreki.

Kontino bi zida

iri ta errioro;

sakrifikatzen da

mezan egunoro;

gu bere maiera

goazen aldioro,

bera, ematen da jatera.