Ejiptora joatearen

Amaren biotza

asi ze sentitzen

ezpata tzorrotza,

zeren persegitzen

aur jaio-berria

Herodes asi zen,

edekinaiez bizia.

Josefek berri zen

gura zion erran:

Ejiptora goazen

iges ta gauden an,

Herodesek nai du,

naiz dela lur-pean

aurra billatu ta galdu.

Oh ama amantea!

Oh nolako pena!

Bere hume maitea,

Jangoiko ta aur dena,

gure amores emen

desegiten dena,

il nautela len baño len!

Badoaz bidean,

ia desterraturik,

soill eta luzean

desanparaturik,

beartsu ta gose

ta agitz nekaturik

Jesus, Maria ta Jose.

Nola baizen ama,

eta ama amantea,

besotan zerama

bere hume maitea;

pizu gau zekio

dulze eramatea,

ta arin iduri zekio.

Neke zirenetan

bere deskansua

Jesus, leku utsetan

ze paradisua;

nonnai eta noiznai

ze bere zerua

nai zuena ta nolanai.

Zerama bereki

Josef onak ere

aurra gustoreki

aldiska berere,

ziola amak: Tori,

Josef, tori nere

ta zure gusto den ori.

Oh Josef, eginik

aurtzai ta unidea,

ezta ia nekerik,

aisa da bidea;

Jesus, niri idazu

ala adiskidea,

oneki Maria ta zu.

Ejipton sarturik

Jesus ta Maria,

iluna kendurik,

asi zen argia:

Fuera malizia,

eldu da grazia,

on guziaren azia.

An pobre bekala

mantenatzen zire,

biak bereala

lanean ai zire,

atratzeko ogia,

biziko bazire,

uzteko exenplu andia.

Da sinestagarri,

azken bearrean

Josefek ekarri

billatus eskean

zuela eguneko

lan eta nekean

etzeikena bizitzeko.

Ta nork erran emen,

amak aur berea

nola azitzen zuen,

nolako amorea

zion amak aurrai,

ta zer faborea

iten zion aurrak amai?

Ta Josef on ona

zenbat afanatzen

bidezen gizona,

kontent enpleatzen

bai bere izerdia

eta alimentatzen

bere familia andia!