Ama Birjinaren soiltasuna

Erretiraturik

an bere lekura,

etze konsolurik;

guzia ilundura,

galdurik argia,

bere Jesus gura,

bere maite ta on guzia.

An ze gogoratzen

bere Jesus ona,

beñere ezin atzen

fabore in ziona,

guzien gañean

Jangoiko-gizona

beraren seme egitean.

Pintatzen gogoak

aren iduria,

graziak, donoak,

bera zen guzia:

Aita, ama ta anaia,

ta artzai onegia,

egin ongi ta egin naia.

Ta Jangoikoaren

alde, justizia,

kontra gizonaren

alde injustizia,

ala ilarazteas

Jaun onai bizia,

ta ainberze penarazteas!

Kontino pensatzen

lengo ondasunean

zego ama penatzen

bakantasunean,

ezin konsolurik,

ah! soilltasunean,

bere gura faltaturik!

Zeri konparatu

zu nik, o Maria?

Nola konsolatu

zure pena andia,

ain nola itsasoa,

baita arrigarria,

amargo ta amorosoa?

Ekaitza badoa,

sarri itzuliko du

atrazen usoa,

arkara ekarko du

oliba-erramua,

mostratzen baitigu

bakea ta kontentua.