Pasioan sartzea

Goazen pasiora,

Jesus onak zio:

Nola bere ariora

kristio onak eztio

akonpañatuko,

        (edo: konpañía eginen)

ongi nai badio,

ta konpasionatuko?

        (edo: ta  lastimas deseginen?)

Baratzera Jesus

bere oraziora,

Judas gura rehus

bere traiziora,

Jesus anelatzen

gure salbaziora,

kontra guk berriz obratzen!

Erretiraturik

irur obeneki,

utzi manaturik:

Alerta nereki

egon orazioan,

arimo onareki

irauteko tentazioan.

An lurrean urbil

Jesus postratzen da,

eskatus zein humil:

Aita, barin bada

posible erdextea,

dispensa bezada

trago gonen irestea.

Baña kunpli bedi

orrek nai duena

egun eta beti

ez nik nai nukena:

Baña naturala

tristura ta pena

sentitus gizon bekala.

Ilartaño nago

triste, explikatu zen,

ta progua dago

guzis klaro, zeren

penaren erdian

guzia urtu zen

odolesko izerdian.

Ala pena andies

naiz inguraturik,

artzai ona ardies

eztago atzendurik,

bisitatzen ditu,

ta lo aurkiturik

amoltsu mogitzen ditu.

Pedro, lo zaude zu?

Ordu bat nereki

ezin iraun duzu?

Judas berzeki

eztago lo, sarri

dire emen armeki:

Ots, ea, jaiki, idatzarri.

Bereak bildurik,

bidera atratzen da

Jesus; ta urbildurik

trap-otsa sentida

etsaiena armeki,

ta ikusten ere ia

linterna ta zuzieki.

                Judas alzindari

Eldu da len lena

Judas alzindari,

apostolu zena

galduen kidari!

Noraño daiken bat

egin bekatari

utzis onetik gaitzerat!

Erran zio lenik

bere tropa garri:

Apa bat nori nik

eman zuek arri

eutxi, ura arrapa,

ta segur ekarri;

beira eztaien eskapa.

Ala alzinatzen da

hipokrita andia

eta ellegatzen da

—o zer ausardia!—

apatzera Jaunai;

Jaunak aurpegia

—o zein ona!— ez ukatu nai!

Maestru Jauna, agur,

ark erraten dio;

Jesusek ez beldur,

bai lastima dio:

O adiskidea,

zuk zer intenzio

duzun, beira, zer idea.

Zertara ebeki zu,

Judas, eldu zara?

Apareki nauzu

eben eskutara

neurau entregatu

ta aide guzietara

zeuroi galtzera botatu?

Aiei galdeturik,

nor billatzen zuten,

nautela, aditurik,

Jesus; erran zuen:

Ni naiz; istantean

itzas bota zuen

tropa atzerat an lurrean.

Ta jaiki zeizkela

fakultade emanik,

Jesus ni naizela,

berriz ere erranik:

Emen ni nauzaze,

libre ebek iadanik,

diot, utzikotidaze.

Nola ladron banitz,

arrapatzera ni

etor zarate anitz

arma ta gauzeki;

au in eztuze len,

negolaik zueki

kontino ni doktrinatzen.

Orai da ordea

denbora zuena

ta potestadea

infemuarena,

kunpli daien ala,

nik ere nautena,

Jaunaren itz erreala.

                Malko jokatu zen...

Malko jokatu zen

esku botatzera,

san Pedro sutu zen

armas ematera,

ta tiratu zio

ia burutik bera,

ta bearria ebaki zio.

Jaunak an berean

eskus ukiturik

itzuli amorean

zio sendaturik;

eta san Pedrori

dio beiraturik:

Sar magian arma ori.

Nik bear dut edan

didana Aitak eman.

Eztakizu agian,

nai badiot erran,

millaka aingeruak

nuzkela emen izan

ta salbo gure buruak?

Kunplitu ze egia,

ofrezitu zela

Jesus onegia,

berak nai zuela,

ardi ta axuria

bekala utzi zela,

sufritus aien furia.

Otsoak bekala

botarik, loturik

axuri erreala

guzis ertxiturik

kate sokaeki,

ta maltrataturik

dabilate oin eskueki.

Emen ikusirik

au, apostoluak,

Jesus ala utzirik,

arras lotsatuak

arat onat iges

nola ardi galduak

badoaz laster egines.