Nork kanta amoreak,

Jesus, zuk izanak,

eta faboreak

guri zuk emanak?

Ezin; ta alaere

gogoan tudanak

naitut aipatu berere.

Amore geiegi

zuk beti diguzu;

izanes onegi,

onetsi gaituzu:

Gaizkiak oneki

pagatutiguzu,

garaitus ala nobleki.

Guk ofenditurik

Jaun goren gorena,

gina ia galdurik:

Niork etzukena

salbatu gizona,

da nai ta in duena

sollik Jesus guzis ona.

Traidore jaiki ze

kontra, ta eroririk

gizona bizi ze

preso gal-etsirik:

Baña errege bera

beira bez jautsirik,

etsaiaren libratzera.

Sollik barkatzea

sobra fabore ze,

bada alzinatzea

zen batez gaindu ze?

Ta Majestadea

noraño apal duze?

Nora igan karidadea?

Jangoikoareki

gizona gaixtoa,

ta gizonareki

ona Jangoikoa:

Izanes sobra on,

sobra amorosoa,

in ze Jangoikoa gizon.

Eztu bekaturik,

baña gizonenak

bere gain arturik,

pagatzeko penak:

O miragarria!

Jangoikoa denak

iduri bekataria!

Gurea kulpa ze,

gure bekatua;

pagatzera atra ze

Jaun agrabiatua,

Jaun amorosoa,

ditxaz opatua!

O kulpa fortunosoa!