52. KAPITULUA

Gizonak ez duela uste ukan behar
atseginak dituela hartze,
bainan ba zigorradak.

        1. ARIMAK. Zure kontsolamenduen ez niz gai, Jauna, eta nere bihotzerat jauts ziten ez dut merezi. Zuzenki ari zaizkit beraz, gabezian eta auhenetan uzten nuzularik. Itsasoaren bethe nigar egiten ahal banu ere, ez nintazke oraino zuk kontsolatzeko gai. Zigorra eta zaharoa baizik ez ditut hartze, ardura eta handizki laidoztatu zitutalakotz eta mila gisetarat dutalakotz bekatu egin.

        Oro ontsa haztatu ondoan, aithor dut ez nizala atsegin ttipienaren gai. Bainan zuk, Jainko samur eta urrikaltsua, zuhauk eginak suntsi ditezen nahi ez duzuna, —zure oneziaren aberaslasuna urrikalmendu-ibaietan ixurtzea gatik, zor ez zaion negurrian zure zerbitzariari bihotza altxatzen diozu, Jainko bati doakon aran. Zure kontsolamenduak, alabainan, gizonen arteko solas hutsaletarik bertzelakoak dira.

        2. Zer egin dut, Jauna, zuk niri zerutikako kontsolamendu ttipienaren emaiteko? Nere orhoitean, deus onik ez dut egin; gaizkirat aldiz ixuria nintzan bethi eta biziaren zuzentzerat nagi. Horra egia, nik ezin ukatua. Bertzerik banerasa, niri bihur zinitazke eta ez nuke nehor aldekorik.

        Nere bekatuentzat zer dut hartze, baizik ifernua eta bethiereko sua? Zinez aithortzen dut laido eta trufa guziak merezi ditutala eta zure zerbitzari khartsuen lerroetan sartzeko ez dutala nik. Eta, nahiz bihozmin dutan huntaz, egiaren alde jarriko dut lekuko nere burua bera: hobendun nizala aithortzen dut, zure urrikalmenduaren errexkiago ardiestekotan.

        3. Nizan bezala hobendun eta ahalgeak urtua, zer erran dezaket? Hitz hau baizik ez dut utziko erortzerat: Bekatu egin dut, Jauna, bekatu egin, urrikal zakizkit, barka ezadazu othoi. Nere atsegabean nigar xorta zonbaiten ixurtzerat utz nezazu, leku ilhun eta herioak goibeldurik daukan hartarat joan baino lehen.

        Hobendunari, bekatore dohakabeari zer diozu galdatzen, bere bekatuen urriki minarekin aphal dadin baizik? Egiazko urrikitik eta bihotzeko umiltasunetik sortzen da barkamenduaren esperantza; hek dute jabaltzen bihotz iraulia; hek gibelerat itzultzen galdu grazia; eror ditaken Jainkoaren hasarrea hek baztertzen, eta besarka saindu batean hek batzen arima urrikitua Jainkoarekin.

        4. Bekatorearen urriki umila laket zaitzu, Jauna, isentsuaren usaina baino biziki laketago. Hura da zure oin sainduen gainerat ixurtzea nahi zinuen gantzugailua, ezen bihotz urrikitu eta umila ez duzu behinere arbuiatu. Urrikian da etsai errabiatuaren kontrako ihes-lekua; urrikiak du oneratzen eta garbitzen bide bazterretan ohitu eta zikindu den bihotza.