34. KAPITULUA

Jainkoa baizik ez ditakela goza, eta gauza
guzietan duela gozatzen zinez maite duenak.

        1. ARIMAK. Nere Jainkoa eta nere guzia! Gehiagokorik eta atsegingarriagorik zer dezaket gutizia? O hitz gozo eta eztia, ez mundua eta mundukoak, bainan xoilki Jesus maite duenarentzat! Nere Jainkoa eta nere guzia! Hitz hoien erraitea aski zaio aditzen dituenari eta errepikatzea atsegin zaio maite duenari. Zu hor, oro gozo; zu ez hor, oro kirets.

        Zuk duzu bihotza jabaltzen, bai eta bakez eta bozkarioz bethetzen. Zure ariaz ditugu gauza guziak diren bezala ikusten, zure ariaz zitugu behar bezala goresten; deusik ez da zu gabe luzaz atsegin dagikenik; bainan zerbaitek, on eta gozo izaiteko, baitezpada zure grazia behar du eta, altxatzeko, zure zuhurtziaren gatza.

        2. Berea zituenak, non zer duke gozagarriagorik? Eta berea ez zituenari nondik zer atsegin dathorkioke?

        Munduaren araberako zuhurrak, atseginik ez baita heientzat lizunkerietan baizik, galtzen dira beren zuhurtzia guziarekin: hau ginarri egiazkorik gabekoa baitute eta hilkorra beren arimentzat.

        Mundua oinkatuz eta gorputza heziz darraizkitzunak aldiz, egiazki eta zinez dira zuhurrak, gezurretik egiarat, haragitik izpiriturat doatzilakotz goratuz. Holakoer gozoa zaiote Jainkoa, eta lurreko zeretan on zerbait kausitzen badute, Jainkoa dute xoilki goresten. Osoki higa dira, ezen, zurekilako gozotasuna eta lurreko gauzetarikakoa, bethiereko bizia eta oraikoa, bethiereko argia eta gure begiek ikusten dutena.

        3. O bethiereko argi, zuk egin argi guziez ezin gorago ziren argia, zure inhar bat, ximixtaren garra bezala, jauts dadila ni ganat, sartzen dela nere bihotz-barneko xokorik bizieneraino. Garbi zazu, zabal, argi eta pizkor nere arima bere ahal guziekin, bozkarioz gaindika betherik, zurekin bat egin dezan.

        Oren dohatsu eta gutiziagarri hura noiz da ethorriren, zure ikusteak bainu zorionez betheko eta osoki baitzitut neretuko guzietan? Hori ez dutano, nere zoriona ezin ditake osoa. Ondikotz oraino nere jaidura tzarrak bizirik daude, ez ditut osoki heziak ez nekatuak; arimari gogorki jazartzen zaizko oraino, gudu bortitz bat pizturik daukotela, eta bihotza ez dautate bakean uzten.

        4. Bainan zu, itsaso izigarriaren nagusia zirena, eta haren uhinen oldarra eztitzen duzuna, xuti zite eta lagunt nezazu. Suntsizkitzu niri aiher dauden etsaiak, zure beso azkarrak porroska bitza; erakutskitzu zure obra miresgarriak, zure indarra goretsia izan dadin; ez dut, ezen, esperantzarik ez ihes-lekurik zu baitan baizik, nere Jainko Jauna.