48. KAPITULUA

Bethiereko zorion betheaz
eta bizi huntako hersturez.

        1. ARIMAK. O zeruko egoitza guziz dohatsua! O bethiereko egunaren distiranta, gauak nehoiz ilhuntzen ez duena! Egun bethi bozkariozkoa, bethi segura, eta nehoiz bertzelaka ez ditakeena! O egun hura jina balitz, lur huntako zer guziak suntsituak balira!

        Jadanik badute sainduek argia darion bethiereko egun hura: bainan lur gainean dabiltzanek ez dute ikusten oraino, urrunerat eta itzal hanitzen artetik baizen.

        2. Zeruko egoiliarrek egun hari zer bozkario datxikon badakite: oraino lur gainean diren Ebaren semeak, aldiz, hasperenka daude, hemengo egunak zoin kiretsak eta okaztagarriak diren ikusiz.

        Lur huntako egunak laburrak eta tzarrak, auhenez eta hersturaz betheak: hemen bekatuek zikintzen dute gizona, aztura hanitzek beren saretan sartzen, asko beldurrek dardarikatzen, asko griñek tirabiratzen, asko ergelkeriek barreiatzen, asko ezdeuskeriek berduratzen, hanitz gezurrek inguratzen, ehun lanek lehertzen, mila tentazionek ethentzen, gurikeriak zaingabetzen, beharrak mingaizten.

        3. Oi gaitz hoik noiz dira itzaliko? Noiz suntsituko, koropilatua naukaten jaidura tzarrak? Zutaz bakharrik noiz othe niz orhoituren, Jauna? Zu baitan noiz bozkariaturen osoki? Deusek ez nehork poxelurik egin gabe, noiz othe niz biziko egiazki libro, arimako ala gorputzeko gaitz guzietarik atherbean? Noiz duket bake azkarra, bake iraunkor eta segura, barneko eta kanpoko bakea, deusek ez nehork nahas ez dezaken bakea?

        O Jesus ona, zure ikusterat noiz othe niz helduko; zure erresumaren ospea noiz dut begiretsiko; noiz izanen zaizkit guzietan guzia? O noiz aurkituren niz zure erresuman, bethieretik zure hautetsientzat daukazun erresuman? Etsaien artean nago gaixoa bakharrik, nere herritik urrun, egun oroz gudukan eta ezeria gorrienean.

        4. Nere zorigaitza arin zazu eta nere auhena ezti, nere gutizia guziak, ezen, zuri buruz doatzi, dei errepiketan. Munduak eskaintzen dauzkitan laguntza guziak nekagarri zaizkit. Nere bihotz guziaz zutaz gozatu nahi nuke, bainan hortarat ezin helduz nabil. Zeruko gauzer nahi nintazke josi, bainan ontasun iragankorrek eta nere jaidura tzar, heziak ez ditutanek leherturik naukate. Gauza guziez gorago altxatu nahi nuke gogoa, bainan gorputzak heien menerat aphaltzen nu nahi-t'ez. Hola, nizan bezalako dohakabea, nihaurekin borroka ari niz; nere burua zama bat zait, arimak goiti eta gorputzak beheiti aiherka deramatena, zoinek bere eskualde.

        5. Oi zer nere bihotzeko auhena, gogoa zeruko gauzetan izankita, gogoeta tzarrak nere othoitzaren nahasterat metaka heldu zaizkitalarik!

        Nere Jainkoa, ez urrunt othoi nitarik eta zure hasarrean ez baztert zure zerbitzariaren ganik. Aurtik othoi zure ortzia, eta barreia gogoeta hoik; bota gain-beheiti zure geziak, eta suntsituko dira etsaiaren maltzurkeriak. Bil zazu zure ganat nere izaite guzia; egizu munduko zer guziak ahantz ditzatan, nitarik urrunt ditzatan eta ostika nere jaidura tzarretarikako ametsak.

        Hel zakizkit, o bethiereko Egia, eta ezdeuskeria bihi batek ez biezat bar bihotza. Zato, zeruko egoiliarren Gozoa, zure aitzinean ihes joan bedite lizunkeria guziak. Barka ezadazu niri ere, barka othoi, othoitzean zutaz bertze zerbait gogoan derabilatan aldi oroz.

        Zinez aithortzen dut, gogoa maiz bertze nonbait dutala. Xutik ala jarririk, ez niz ardura gorputza dutan tokian. Nere gogoak norat ere bainerama eta han aiz maizenik. Nere gogoa non, ni han; ardura nere gogoa maite ditutan zeretan. Jitez maite dutana edo laket ohi zaitana, hura lasterka heldu zait bururat.

        6. Hortakotz diozu garbiki: Non zure ona, han zure bihotza. Zerua badut maite, zeruko gauzez niz gogotik orhoitzen. Mundua badut maite, munduko onek nute bozkariatzen eta hango gaitzek ilhuntzen. Gorputza badut maite, gorputzari doazkon zerak zaizkit maiz gogoratzen. Arima badut maite, arimari doazkonak ditut gogoan erabiltzen. Alabainan zer ere baitut maite, eta hartaz mintzatzea dut gogotik entzuten haren itxura dakarrat nerekin etxerat.

        Dohatsu, zure gatik kreatura guziak urruntzerat uzten dituena; bere jite tzarra hezten duena nahit'ez; bihotza khartsu daukalarik, haragiaren gutiziak zaphatzen dituena; hola haren bihotzak, bakeaz jabeturik, othoitz garbiak eskaintzen baitauzkitzu, eta, kanpoz ala barnez lurtiar guzier uko eginik, on baita zeruko aingeruen lerroetan sartzeko.