45. KAPITULUA

Ez direla oro sinestekoak eta
elheetan huts-egitea errex dela.

        1. ARIMAK. Hel zakizkit, Jauna, nere hersturetan, gizonaren laguntzak ez bainezake athera. Laguntza zonbat aldiz ez zait eskastu, ukaitea nondik ere uste bainuen! Eta zonbat aldiz ez dut kausitu, non ere gutienik bainuen uste! Ez dugu zeren gizoner fida beraz: jende zuzenen salbamendua zu baitan dago xoilki, Jainkoa. Gertatzen zaizkigun guzietan goretsia izan zitezela, nere Jainko Jauna.

        2. Ahulak gu eta aldakorrak, laster enganatzen gira eta aldatzen. Nor non da, gauza guzietan aski atzarri eta begiraturik, noiz edo noiz uste gabean enganatua ez izaiteko edo zer egin bethi ontsa ikusteko?

        Zuri bermatzen dena, Jauna, eta bihotza lañorik bilhatzen zituena, ez da hain errexki erortzen. Eta atsegabetarat erortzea gertatzen bazaio, nola-nahi behaztopaturik ere laster duzu altxatuko zuk, bai eta atseginetan ezarriko, bururaino zuri fida dena ez duzulakotz zuk debalde uzten.

        Bakan da gertatzen adiskide ona, bere adiskideari herstura guzietan tinki datxikona. Zu, Jauna, zuzira xoilki guzietan guziz leiala, zutaz bertzerik nehor ez.

        3. O zoin zen zuhurra, hauxe zion arima saindu hura: nere bihotza finkaturik eta itzaturik daukat Jesus Jaunari. Ni ere hala banintz, gizonen beldurrak ez nindezake hain errexki bere, ez eta heien solas tzarrek hain aise nahas.

        Nor non da aski zuhur, aitzinerat guzien ikusteko eta geroko gaitz guzietarik zaintzeko? Aitzinerat ikusi gaitzek hain saminki jotzen-eta, uste-gabekoak zonbatez ez dira garratzago? Nizan bezalako dohakabea, nere burua zergatik ez dut hobeki zaindu? Zendako ere niz bertzeer hoin itsutuki fidatu? Bainan gizonak gira, gizon ahul batzu baizik ez, askok aingeruak girela uste ukanik eta erranik ere.

        Nori fida, Jauna, nori, zuri ez bada? Zu zira egia: zu ez zira enganatzen eta ez duzu enganatzen ahal. Gizon guziak aldiz gezurtiak, ahulak, aldakorrak eta erorkorrak guziz solasetan; hainbertzetaraino non ez baitzaizkote kasik sinetsi behar berehalakoan, egia diotela iduri dutelarik ere.

        4. O zonbat zuhurki erran daukuzun gizoner ez fidatzeko, gizonak etsaitzat dauzkala etxekoak berak, eta nor-nahik erranik ere: Kristo nerekin da edo hor da, ez dugula sinetsi behar! Hori nere gostuz ikasirik nago: agian ez hain zoro, bainan atzarriago izaitekotan.

        «Gure artean dagola hemen errana, gure artean», daut othoizka galdatzen norbaitek. Eta ni ixil ixila nagolarik eta hak errana nehork ez dakikela uste dutalarik, horra non bera ez dagoken ixilik, niri ixilik egoiteko galdatu ondoan; horra non abian saltzen nuen, saltzen ere ba bere burua, eta badoan han harat.

        Hortakotz, Jauna, ahopetik beharrirako segeretu airakorretarik begira nezazu; zaint nezazun aho bildu zabal-errexetarik; hek bezelako ez nadin bilhaka. Elhekoak eta zinezkoak emaitzu nere ahoan, eta nere mihiak ez dezala jukutriarik erabil. Bertzeetarik onets ez dezaketanetik begiratu behar dut neure burua hertsiki.

        5. O zer zoriona eta bakea, bertzeez ez mintzatzea; edozeren nola-nahi ez sinestea; entzun gauzen ez errepikatzea; bakhar batzuer baizik bihotzaren ez agertzea; zu bethi gure bihotzaren leuko hartzea; elheek norat haize harat aise ez eremaitea; bainan gu baitan eta gutarik kanpo diren guziak zure nahi sainduaren arabera gerta ditezen agiantzea!

        Zeruko graziaren begiratzeko zer bide segura, bertzalde, gizonek edertzat dauzkaten guzier ihes egitea; goresten dituztenen ez gutiziatzea, bainan bihotza zuzent eta kharrez bethe dezaketen guzien bilhatzea artha handienarekin!

        Zonbat ez dute askok galdu, bertutea jendeek ezagutu diotelakotz eta goretsi goizegi! Bertze batzuek aldiz zonbat ez irabazi, grazia ixil ixila begiratu dutelakotz, tentazionekilako gudua athertzen ez zaikon bizi huntan!