29. KAPITULUA

Atsegabea jitearekin, Jainkoa
nola behar dugun othoiztu eta goretsi.

        1. ARIMAK. Zure izena goretsia bedi, Jauna, menderen mendetan, oraiko atsegabe hau gerta dakitan nahi ukan duzulakotz. Bazter ez dezaketanaz geroz, zer duket egiteko zure ganat ihes egitea baizik, lagunt nezazun eta zerbait onik athera dezazun hartarik neretzat.

        Jauna, horra hersturan nizala: bihotza eri dut, tinkatzen duen azturak mingaizturik. Eta beraz zer erranen dautzut, nere Aita maite maitea? Hersturak bereturik nauka dena. Hinka tzar huntarik athera nezazu.

        Neke hau jin zait, goretsia izan ziten altxaturen nuzularik, ni hain behera erortzerat utzi ondoan. Othoi, othoi beraz, altxa nezazu, ezen nik, nizan hezalako ezdeusak, zer ahal duket eta norat noake goiti zu gabe? Pazientzia emadazu, Jauna, oraino aldi huntan. Lagunt nezazu, nere Jainkoa, eta, zer-nahi gerta dakitan, deusen beldurrik ez duket.

        2. Eta orai zer erran dezazuket oraino? Zure nahia egin bedi, Jauna, hersturak eta bihozminak, merezi ditut segurki. Oinhazeak baitezpada jasan behar ditut, pazientziarekin agian, zirimola itzul eta aro ederra itzul arte.

        Orai arte hainbertze aldiz egin dautazun bezala, nere Jainko urrikaltsua, zure beso guziz indartsuak gudu huntarik athera nezake oraino, eztituz hunen indarra, errekarat ez nadin arras eror. Eta lan hori zonbat ere baitzait niri gaitzago, hanbatez da zure beso azkarrarentzat errexago.