LIX. KAPITULUA

Jainko xoilla baithan behar dugula eman gure esparantza guzia.

ARIMAK

        1. Iauna, noren baithan eman behar dut ene fidanzia hemen naizeiño? eta norenganik igurik ahal dezaket konsolamendurik mundu huntan?

        Eztut deus uste zureganik baizen, o ene Jainkoa, zeiñaren miserikordia infinitua baita.

        Non ungi izatu naiz zu gabe, edo non gaizki kausitu naiz zurekiñ?

        Nahiago dut gauza guzien eskasean bizi zure amoreagatik, ezen ez aberastasunen erdian zu gabe.

        Nahiago nuke lurreko desterrua baldiñ zu han baziñe enekiñ, ezen ez zeruko erresuma zu han ezpaziñe.

        Ezen zu zaren lekhuan da zerua, eta heriotzea, eta ifernua zu etzaren lekhuan.

        Zu zare ene gutizia guzien xedea, zure ganat egon behar dut bethi plainuz, oihuz, eta hatsbeherapenez.

        Fiñean ene beharretan eziñ bertze nihori fida nakioke zuri baizen, o ene Jainkoa, eta nihor eztago zu bezain prest ene laguntzerat.

        Zu zare ene esparantza, ene habea, ene konsolatzaillea, eta ene adiskide guziz leiala.

        2. Guziak bere progotxuaren ondoan dabiltza. Zuk eztuzu billhatten ene salbamendua baizen, eta gauza guzian ene progotxukotz baliarazten tutzu.

        Tentazione, eta atsekabeen hirriskuan zuk ni maiz utzi arren, guziak ene progotxutan egiten ditutzu, ezeñ usatu ohi duzu zure maiteen milla maneraz frogatzen.

        Hargatik etzaitut gutiago maitatu, eta laudatu behar atsekabe, eta frogantza horietan naizenean, zeruko konsolazionerik handienez bethetzen nauzunean baiño.

        3. Hargatik, ene Iauna, eta ene Jainkoa, zure baithan ematen dut neure esparantza guzia, zure ganat egiten dut ene ihesa, zure oiñ sakratuetan ematen tut neure penak, eta atsekabe guziak, zeren ezpaitut kausitzen zutaz lekhora deus flakorik, eta ganbiakorrik baizen.

        Ez ene adiskiden nonbreak, ez ene beiratzailleen indarrak eziñ lagunduko nau; zuhurrenek ere eziñ emanen dautet konseillu probetxosik; eziñ kausituko dut konsolazionerik, gizon iakiñsunen liburutan, ez laguntzarik aberastasunetan, ez segurantzarik lekhu batetan ere zeroni ezpazare adiskidea, ene laguntzaillea, habea, sustengatzaillea, irakatsaillea, ene argitzaillea, ene aberasteko tresora, eta ene segurean emateko ihes lekhua.

        4. Iduriz gure bakekotz, eta zorionekotz diren gauzak eztire deus zu gabe, eta eztire baliatzen garabik gure dohatsutasunekotz.

        Zure baithan da beraz ontasun guzien gaindidura, bizitzearen gozoa, zuhurziazko tulunbioa; eta zure zerbitzariek zure baithan duten esparantzak egiten du hekieñ konsoalzionea, eta indarra.

        Zure ganat daduzkat ene begiak altxatuak, o ene Jainkoa, zure baithan da ene esparantza, gureganik igurikitzen tut guziak, o miserikordien aita.

        Benedika nazazu, santifika nazazu, ene baitharat isur atzu zure zeruko benedikzioneak, egizu ene arimaz tenplu saindu bat, eta zure loriaren tronua, eta ezpedi kausi tenplu hartan deus ere zure Jainkozko maiestatea ofensa dezakenik.

        Begira dietzadazu, ene Jainkoa, zure ontasun, eta miserikordia infinituaren arabera.

        Entzun zazu zure zerbitzari gaxoa, gauza guzien eskasean dena, desterratua, eta hastandua bere herri dohatsutik, eta ehortzia herioaren itzalean.

        Defenda zazu ene arima. eta garbi idukazu bizitze huntako hirriskuen, eta korrupzionearen erdian: eta zure graziaz gida zazu sekulako loriarat bakearen bidetik.

HIRUGARREN LIBURUAREN AKHABANTZA