XII. KAPITULUA

Zeiñ progotxos den sofritzea.

        1. On da batzuetan guretzat penak eta trebesiak izatea, zeren hek gure baitan sararazten baikaituzte bizi garela, eta ez dugula eman behar gure esparanza munduko gauzetan.

        On da noizik behiñ kausi deitezen gure kontrestatzailleak, eta gutaz opinione gaixtoa dutenak, gure akzioneak, eta xedeak onak izan arren. Gauza hori maiz baliatzen da banagloriatik gure beiratzeko eta humiltasunean finkatzeko.

        Nihoitz ere ez dugu hobeki billhatzen gure barrenean Jainkoaren lekhukotasuna, eta aprobazionea nola kapotik gizonek arbuiatzen eta gaizki iuiatzen gaituztenean.

        2. Hargatik behar luke gizonak Jainkoa baitan hartaraiño bortistu, non ezbailuke munduko konsolazioneen billhatzeko beharrik.

        Zenbatenaz presuna prestu bat baita aflijituagoa edo tentatuagoa, edo gogoeta gaixtoez penatuagoa, hanbatenaz frogatzen du bere baitan hobeki Jainkoaren beharra, zeiñ gabe ezbaitagikegu deus onik.

        Orduan tristatzen, dago plaiñuz, eta othoitzez sofritzen tuen gaitzetarik libratua izateko. Unhatzen da haiñ luze bizitzeaz, eta hiltzea desiratzen du bere gathetarik libro, eta Jesu-Kristorekin bat izateko.

        Orduan ezagutzen du ezdela mundu huntan segurantza osorik, ez bake perfetik.