XXI. KAPITULUA

Bihozeko urrikimenduaz.

        1. Nahi baduzu aitziñatu debozionetan idukazu bihotza Jainkoaren beldurtasunean, eta ez diozazula eman zure buruari sobera libertate, baiñan itxek atzu zure sensuak goardia hertsiaren azpian, bozkario banoei ihes egiten diozutela. Eman zakizko osoki zure bekhatuen doloreari, eta ardietsiko duzu debozione egiazkoa.

        Dolore hark haiñitz ontasun ematen daroku; baiñan espirituko barraiadurak ontasun hek guzian galarazten darozkigu.

        Espantagarri da, nola ahal dukeen gizonak mundu huntan instant batez ere egiazko bozkariorik; konsideratzen duenean bere desterrua, eta zenbat hirrisku harrigarriz den inguratua.

        2. Gure bihotzeko arintasunak, eta bizioen uzteko dugun ansikabetasunak debekatzen gaitu gure arimako zaurien sentitzetik, eta hirri egiten dugu maiz nigar egiñ behar gindukeen denboran.

        Ez da egiazko libertaterik eta ez bozkario perfetik, Jainkoaren beldurtasunean eta konzienziaren garbitasunean baizen.

        Dohatsu, traba eta barraiadura guzietarik espiritua libra ahal dezakeena, eta bere bekhatuen urrikiak bere baithan sarrastatzen duena: Dohatsu ko nzienzia lohi edo karga dezaketen gauza guziak bereganik hastantzen dituena.

        Duzun animo eta ezzaitezela guduan unha, usantza onak gaixtoa garaitze du. Ikhasten baduzu behiñ gizonen aldebatetarat usten; hek ere utziko zaituzte lauster nahi duzunaren egitera.

        3. Ez zaitezela karga bertzeren arthez eta lanez, guziz ezzaitezela sar handien egitekoetan. Zure begiak finak zatzu lehenik zure buruaren gaiñean, eta zure abisu onak lehenago emotzu zure buruari, zure adiskiderik maiteenei baiño.

        Gizonen grazian edo adiskidetasunean ez bazare, ez duzula gauza hortaz bihotz miñik, baiñan zure damu guzia beharda izan zeren etzaren bizi iainkoaren zerbitzari, edo relijioneko presuna batek lukeen hersitasun eta goardia guziarekiñ.

        Maiz segurago da eta progotxosago mundu huntan kosnsolazione haiñitz ez izatea, guziz sensuen araberakorik.

        Jainkozko konsolazioneez denaz bezanbatean maiz gure falta da ez balinbaditugu, zeren ez baikare aski ensaiatzen gure bekhatuen urrikia bihotzean formatzerat, eta baidiogute uko egine aldebaterat konsolazioe humanoei.

        4. Ezagut zazu beraz ez zarela digne zeruko konsolazioneen errezibitzeko, aitzitik ez duzula merezi damurik eta desgusturik baizen.

        Egiazko urrikiaz bihotza hautsia denean munduak ez du harentzat kiratsik eta behazunik baizen. Giristiño on batek bethi kausitzen du arrozoinik asko nigarretan eta doloretan egoteko.

        Ezen konsidera dezan bere burua edo bere lagun proximoa, ez du ikhusten alde guztietan lazeriarik eta ondikorik baizen, eta zenbatenaz gehiago bere burua examinatzen baitu, hanbatenaz gehiago doloratzen da.

        Hortaz gure urrikien eta nigarren arrozoiñ iustuak dire gure bekhatuak eta bizioak, zeiñek halako manera baikaduzkate herstuak eta zapatuak non hurren eziñ zeruko gauzetan pensa baitezakegu.

        5. Bizitze luzean baiño heriotze hurbillean maizago bazindu gogoa, khar gehiago zinduke zure biziaren xuxenzeko.

        Fede bizi batekiñ konsideratzen bazintu ifernuko eta purgatorioko tormentak, uste dut ezleitekela penarik edo nekherik gogorregi lizaikezunik, eta gogo onez paira etziñezakenik.

        Baiñan nola egia inportant horiek ez baitire sartzen dure bihotzeraiño, eta oraiño sensuen atsegiñen ondoan baigabiltza, bethi epelthasunean eta nagitasunean gelditzen gare.

        6. Maiz gure espirituaren fl akotasunetik heldu da gure gorputz dohakabea haiñ sentikor eta errenkurati baita. Egiozu beraz othoitz Jainkoari humilki, eta galde diozozu bihotz urrikimenduz doloratu bat, erratendiozula profetarekiñ; Iauna, janaraz diezadazu nigarrezko ogia, eta edanaraz diezadazu ebundanki ene nigarren ura.