3. IRAKURTZA

Santa Isabelen Bisitea, tan an jazo zana.

San Lukasek cap. 1. v. 39-56

        Eta egun aetan jagi zan Maria, ta lasterka joan zan montañeetara Juda zeritxan Uri batera:

        Eta Zakariasen etxera sartu zan, ta Isabeli agur egin eutsan.

        Mariaren agur egite au Isabelek enzun ebanean, beronen sabeleko seiñak gozozko saltuak emon zituan: ta Isabel Espiritu Santuz bete zan:

        Eta boz altuan dedar egin eban, ta esan eban: Bedeinkatea zu andra guztien artean, ta bedeinkatua zure sabeleko frutua.

        Eta nondik niri au, nire Jaunaren Ama nigana etortea?

        Bada zure agurraren boza nire belarrietara eldute orduan, seiñak nire sabelean gozozko saltuak emon zituan.

        Eta zorionekoa zu sinistu zenduana, zerren beteko da Jaunaren partez esan jatzuna.

        Eta Mariak esan eban: Nire arimeak Jauna andizketan dau:

        Eta nire espiritua neure Jangoiko Salbatzallean poztu zan.

        Bere serbitzariaren humiltasunean bere begiak ifini zitualako: bada orainganik urrengo jeneraziño guztiak zorionekoa esango deuste.

        Guztia al dabenak mesede andiak egin eustazalako, ta santua bere izena.

        Eta bere miserikordia urrengoetarik urrengoetara bildurra deutsenentzat.

        Bere besoan indarra egin eban: banatu zituan soberbioak euren biotzeko pensamentuetan.

        Beratu zituan poderiodunak, ta goratu humildeak.

        Goseak illak ondasunez bete zituan: ta aberatsak utsik itxi zituan.

        Israel bere serbitzaria artu eban, bere miserikordiaz gomutaurik.

        Esan eutsen legez gure gurasoai, Abrani, ta bere urrengoai betiko.

        Eta Maria Isabelegaz iru illebete legez gelditu zan: ta gero bere etxera biurtu zan.