Moja bat

                        Neure adiskide Lazpitako Errosari,
                        profesetan zan egunean
                        kantetakotzat jarritako bertsuak.

Ordu onean mundura jaio

Ziñean krabeliñea,

Lurreko bullai iges egiñda

Bizi zarean lorea;

Nok leikekean zuk egin dozun

Ezkontza parebagea,

Zure Esposo dalako Dabid

Erregearen Semea.

Aiñ da galanta Printzipe ori

Arpegiz zuri gorria,

Dirudiala goixeko eguzki

Beti barreka jagia;

Zu barriz zara, bere argitan

Loratxo guri azia,

Agaitik berak ezarri deutsu

Esposatzako begia.

Berak egiñak dira goi urdiñ

Izarrez jantzitakuak,

Bere naiagaz apaintzen dira

Urtero pitxiz kanpuak;

Badira bere millaka lorak

Ederrez aukerakuak,

Onenetan bat zu artu zaitu

Salomon Jaungoikozkuak.

Zer dira bada udako lora,

Mardo arro ta zoruak?

Izoztxo batek baditu isten

Zimel igerrik gaixuak?

Errosa bere erreko eban

Bardiñ Abendu leitsuak,

Beren berariz egiñ ezpaleu

Krabeliña zaill zeruak.

O! kriatura zoragarria,

Nogaz zaikedaz bardindu?

Ai! al baneizu diamantezko

Koroi argi bat atondu!

Erregina andi batek legetxe

Burua daizun apaindu,

Errege danen Errege bera

Gaur dozulako zeugandu.

Bene-benetan pozgarria da

Errosa gaurko eguna,

Kristogaz egiñ zuk dozulako

Batzar ta alkartasuna,

Gorde egiozu leialtadean

Osoro zintzotasuna,

Gero beragaz gozau dagizun

Goian betikotasuna.

Izan zakioz niretzat bere

Bitarteko bat altsua,

Mesedegiñan dalako zure

Jesus guztizko prestua,

Eskatu-iozu euki daiala

Nigaz errukimentua,

Salbaziñoko bidean emon

Ez daidan oker pausua.

Igo beki krabeliñ-usaiñ

Gozozko zure lurruna,

Intzentso keia doakon legez

Bera dagoan tronura,

Edanda andik jatsiten jatzun

Inontzen lanbro biguna,

Izango zara uda ta negu

Jesusen lora kutuna.

Izan zakioz leun txukun-kutun

Ez otz motz eta mingotza

Euki egizu goian zein beian

Jesusegaz bat biotza.

Taborren legez bazara izaten

Golgotan bere esposa

Egunen baten deitu leikezu

Eleixak Santa Errosa.

Azkenean edo etxera birutzekoan
kantetako bertsuak

Banoa orain Errosa,

Banoa etxera,

Ez ikusteko iñoz

Benturaz atzera,

Ez dago zer sentidu

Ori gora bera,

Baldin batzen bagara

Sion ederrera.

Bizi zaitez bakean,

Leku zarratuan,

Gorputzagaz lurrean

Biotzaz zeruan,

Nik bizi bearko dot

Pelean kanpuan,

Arerioen kontra

Ill arte munduan.

Bide batzuk daukazu

Nondik joan garbi,

Ni barriz illunpetan

Emen nabill sarri,

Zenbat bider uretan

Itxasoan larri!

Izango ete nazan

Balien janari.

Basamortuetatik

Nabill geienetan,

Lañoagaz galduta

Bide labanetan;

Eta gaur arte nik jo

Dodan errietan,

Negarra baño ez dot

Billatu euretan.

Nozbait topauko al dot

Lur aukerakua,

Erri bat dariona

Dana kontentua;

Billatzen dodanean

Iturri aiñ dontsua,

Jarriko al jat arimau

Betiko asetua.

Baña zer da iturri bat?

Zer da errekea?

Zer itxasoa bera

Ur danen jabea?

Zeiñ, balitz dana ezti,

Naiz balitz esnea,

Ez baleuskit aseko

Nire arimea?

Jaungoikoa billatu

Dagian orduan,

Arimau jarriko jat

Kontentu osuan,

Au zelan ezin neian

Baña emen munduan,

Billatu bearko dot

Goiko erreñuan.

Goazen bada guztiok

Goiko erreñura,

Bertan bera itxita

Zizpuruen lurra,

Ill bear izan arren

Ez deutsa ardura,

Eriotzatik zuzen

Bagoaz zerura.

Baña kontuz irago

Zubi aiñ bedarra,

Jausi baga azpiko

Suzko errekara;

Ordu estu artatik

Ondo urtenik bada,

Siongo lur santuan

Sartuko al gara.

Bizi gaitezan antxe

Kontentuz pozarren,

Ez emen legez kejaz

Otzta beroaren;

Maiatz gogo loratsu

Alegere baten,

Jaunaren arpegia

Beti ikusten. Amen.

                        Euskal Erria, 1895, XXXII

                        Euskalduna, 1899, 159