Gizon-erdi

Gizon-erdi errian serenotzarako

Jarri eben, markien eiñ nai ebalako,

Egunez edonondik ebillan bakarrik,

Illunez argiz legez bildurtu bagarik

Alan bere, ekarren bere gerrikoan

Serenotzan abiau zan ezkerokoan

Farol bat, ta gañera txuxua eskuan,

Begiz argi diranak dakarren taiuan;

Nori Arrapa joan jakon gau batean,

Bigarrenez ziria sartzeko ustean,

Zeiñek beste beiñ bere polit bat sarturik,

Ipiñi eban txapel zuria bagarik;

Oraiñ barriz kentzea gurarik geiago,

Itzok egin eutsazan koipez labanago:

—Gizon-erdi, mesede egiteko euri

Aukeran epeltxotan egonda, naz jagi

Dozunean edurra dala eiñ dedarra,

Gomutau naz bertatik zareala zarra,

Itsu, erren, erdi-gor, ta beso bakarra,

Gaztetan izan arren utsik etzeunkana:

Betoz txuxu parolok, zoaz eta oian

Nasai egin daikezu lo goixera artean.

Etzaite arren izan zeurekor kokoa,

Ezpada leial, lau ta esan onekoa,

Barriz itsu dan batek parola gabean

Eta zetarako dauz txuxua aldean?

Gizon-erdi egin zan piskat atzeratu

Ebanean Arrapa zala ezagutu;

Baita gogoratuten bertatik asi zan

Beste baten bere ak ze burla egin eutsan,

Farola ta txuxua beiñ emon ezkero

Nok daki zer Arrapak egin leidan gero?

Antxiña ostu eustan txapel bat zuria

Gaur kendu leit benturaz kapote barria

Bere artean oneik susmau ta dirautsa:

Arrapa eskerrak zor deutsudaz millaka

Baiña, badakit ondo soldauak armea

Txarto egin bat dala bestei jareitea,

Farol au neuk darabilt iñok trilla enaien

Baita premiñadunai lagundute-arren,

Txuxua da ederto gaur datorkidana,

Uxatzeko txapela beiñ ostu eustana.

Au esanaz batera deutsa luzatuten,

Alan bearrez ipur-mamiñetik sartzen,

Ze ak eindako zauria alperrik leiatu

Oraindik Arrapari etxako osatu;

Itsu ta elbarriai ez egin burlarik,

Ezin leielakoan areik egin txarrik.

                        Ibaizabal, 1902, 4