O munduko denporea!

Ikusi neban bein bada

Gabez lotan nengoala,

Egan agura guztizko zar bat

Usoa legez joiala;

Zer zan nik ez nekiala,

Itandu neutsan nor zara?

Erantzun eustan nor zara?

Erantzun eustan «beti joan ta

Biurtuten enazana».

Sustoz iratzarri nintzan,

Zer bear ete zan izan

Agura arek esan eustana

Biotzean sartu jatan;

Zelan joan zeitekean

Urrinduaz beti egan,

Geiago onuntz itzuli baga

Ezin asmau izan neban.

Gauza guztiak jirea

Eukala neukan ustea,

Gaur Eguzkiak igex ein arren

Dauka biyar etortea;

Amaitutean urtea,

Barriro dator bestea,

Mundua sortu zanik geiago

Au da betiko kantea.

Esan ezkutapentsua!

Agureak aitatua,

Asmau ezinda gaba guztia

Irago neban osua;

Zer zan ez biurtzekua

Atera ezinik kontua,

Neure buru au egunerako

Jarri jatan zoratua.

Aztertu eta aztertu

Ustez neban nik aurkitu,

Etzan ikusi neban gauzea

Ez gizon, ez ta aingeru,

Ta gitxiago deabru,

Orretan nago seguru,

Gaiztoen antzik iñondik bere

Ez neutsalako asmadu.

Nozbait bururatu jatan

Zelan guztizko zarra zan,

Adanek aña urte beukala

Ziertu daiket nik esan;

Agaitik modu orretan

Nai ta ez bear ak izan,

Denporean irudi bizi

Gizon zar baten itxuran.

Egiten dabeela jira,

Gau-egunak ikusi da,

Baña denpora joandakorik

Noz atzera etorri da?

Neure begiak begira

Ezker eta eskubira,

Nire guraso izan ziranak

Egun onetan nun dira?

Joan bai, ta etorri ez,

Askorentzat da uts legez,

Denporak igex egiñagaitik

Damurik artu baperez;

Au etorri arren berez,

Ezin geratu indarrez,

Ez irabazi bein galdu bazan

Urtuagaitik negarrez.

O munduko denporea

Zure balio andia

Bardinduteko ez dira gauza

Ez zidar eta urria;

Askoren maitegarria!

Enetzat bildurgarria!

Zara zorion edo txarrera

Garoazuzan zaldia.

                        Euskal Erria, 1885, XIII

                        Ibaizabal, 1902, 3