Neure adiskide Antonio Arzak jaunari bere ama zanaren naigabean

Adiskidea, zuretzat ez da gaur iñon pozik

Denak biotza goibelik jarri oi dizute;

Zure anima miñaren miñez miñezko ujolak

Ansi artean betiko ito gura duten.

Zure etxea gaur neretzat da, dirudiana

Basamortuko etxol bat iñor bizi gabe;

Ez da sentitzen itz, mizt, oiñ otsik, estul bat utsik,

Ez det ikusi orren ixilik oraiñ arte.

Zer gertatzen da kabi orretan lagun

Zer gerta oi da beltzez jazteko illun ala?

Zertan galdetu, nik irakurri baten banuen

Ill zala! Ill bai! Ill! Antonio zure ama?

Ill zan! mundura eman zinduzan uso samurra,

Ill! amorio neurri gabeko gurasoa

Ill! apa laztan, musu, palagu, arrunga kanta,

Euskaldun asko zuri seaskan eindakoa.

Ill zan! ainbeste arret ta arduraz asi zinduzan

Pelikanoa, zu maitetutzen geiegia;

Ark odolakin azten baditu bere umeak

Zer da amaren ugatza, edo zer titia?

Ill zan! aingeru aragizkoa zu zaitzearren

Galdutakoa ainbeste gau eta ainbeste lo;

Egin zenezan lumazako kabi aiñ biguñean

Aingerutxoak aingeru-amaz lo gozoro.

Andia baño andiagoa badakit dala,

Zure biotza zulatu zuen lar zorrotza;

Kaiolatikan egatutzean egazti arek

Egan zuela ostuta zure zere poza.

Bañan, eztizu egan betiko, izarren gisa

Dakust ederrik disdiska errañuz goi-zeruan:

Nora joango zeran zu ere egunen baten,

Bizi izatera pozen pozetan bere albuan.

Orretarako Golgotan ill zan Salbatzallea,

Gaurko egunez illik geundenok piztutzeko;

Bizitzagiña ill ezpalitza nondik giñaden

Goiko bizitza sekulakora gu sartuko.

Bizitzagiña ill zan zor gabe eriotzarik,

Beste guziok zorrean gera arkitutzen;

Lenengo Aitak utzi zigun da ondorengoak

Jarraitzen degu aren zorrari erantzuten.

Orregatikan arraz ill ziran Asabak danak,

Aiton guraso ezaun ta gure lagun asko;

Ta illko gera gu ere laster lagun maitea,

Kristokin baña goian al gera gu piztuko.

Bai piztuko da ill zatzun Fenix ederra ere,

Justa, auts, errauts, noiz da lurpean gaur biurtu;

Justa, lurtuak animaz naste justo artean

Zerura noizbait, O Antonio! igoko du.

                        Ibaizabal, 1903, 68