Udabarria

Neguaren atzean

dator garizumea,

batau badogu otza

otzago zan bestea,

txoriak dabiltz pozez,

zerren euren ustea

dan iya jo dabela

negu zantarrak bea,

ninfa ederren gisan

arpegian barrea,

loratxo barri eta

pitxiz bete betea,

dakarrela dakusgu

Sortitz alegerea.

Zerua barriz ez da

len zan baxen tristea,

ez darabillalako

aiñ illunik kapea,

koko ta arrak bere

jareinik lurruspea,

urten dabe esanaz:

«laster dogu udea»

jorik bakotxak bere

jatorrizko kantea,

eztitzen dituela

soru eta aidea.

Murmurka itxasora

doaila errekea,

sartaixe biguntxoak

laztantzen dan lorea,

iya berderik dagoz

mendi eta larrea:

gabetan itxasotik

dator Ipar emea

arbola orritxoak

eginik ikarea,

barriz egiten dabe

gozo dan itzalpea.

Eguzkiak desegin

oi dan odei metea,

dirudi berak dala

lañoen garailea,

amaitu dabelako

negutarren gerrea,

errañuzko ezpataz

illik bat ta bestea.

Ezaguturik zelan

bera dan Erregea,

Sortitzak barriz deutsa

joten alboradea,

eta mendi ostean

arratsean gordea

nai dabenean jarri,

euren begiraunea,

danak egiten deutse

len baño askoz obea,

esanaz: «zoaz ondo

gure menpetzallea

udabarri au legez

bereala udea,

guretzat dakazula

daukagu sinistea,

txit andia dalako

zure al izatea».

                        Euskal Erria, 1884, X