Jesus artzaiñ onaren
txabolako ardi bat

                        Maria Esperantza Azkoagari,
                        Mondragoko Kontzeziñoko komentuan,
                        aurtengo zezeillaren 12an mojageitzat sartu zanean,
                        egilleak kantauriko bertsoak.

Basamortutik itxasoraño

Jasten da errekatxua,

Ara doiazan ur pilloakiñ

Nastutearren burua;

Zu barriz zatoz pillo artetik

Birjiña konturatua,

Erretirora topeta arren

Zeuretzat bakar lekua.

Garraren keia eziñ egon da

Igo bagarik bakean,

Euri tantaka aiñ gitxi goian

Jo egin baga lurrean;

Itxas-orratza penaz badabill

Geratu arte nortean,

Zure biotza ez da baketu

Klaustroan sartu artean.

Agur bategaz despreziauta

Mundukeria guztia,

Zorionean esleidu dozu

Jaunaren Santutegia;

Izana gaitik lurra eiztari,

Lazu ta sarez josia,

Zu izan zara iges egiten

Jakin deutsazun txoria.

Larra librean larri zenbiltzan

Bildots bildurrez betea,

Billatu dozu gorde lekutzat

Ezin txabola obea;

Billatu dozu baita Artzaiñ bat

Geiegiraño noblea,

Zeñek idigi deutsu bertatik

Jo dozunean atea.

Bestela, nor da Artzaiñ ill danik

Ardiak gaitik munduan?

Bakar bakarrik topau dozuna

Txabola orren barruan;

Baleki askok ze bizitza dan

Egiten bere onduan,

Emen letorkez bildots pilloak

Atea joka beinguan.

Artzaiñ ez eze baita Esposo

Geietan bere onena,

Galai ori da, dalako doe

Ederrez aberatsena;

Birtute danak beragan ditu

Jabe da zeru-lurrena,

Bera dalako Seme Bakarra

Aita Betikoarena.

Ardiak daukaz Isak-ek baño

Geiago dudarik baga,

Agintaritza Josen aldean

Andi da berak daukana;

Zeñen onduan utsa legez da

Santsonek eukan indarra,

Bere ikutuaz izar-erriko

Arroiñak dabiltz ikara.

Odei ederrak ditu kotxeak

Aixe bizkorrak zaldiak,

Izarrik izar egin dagizan

Bere paseo aldiak;

Pastutzat daukaz askoz gorago

Menditza zoragarriak,

Artaldietan maitien ditu

Zeldran ill ziran ardiak.

Usoak eta tortolak bere

An dabiltz egan pilloak,

Jesusi zeldran jo eutsezanak

Urruetatxo gozoak;

An barriz orain doakenean

Bisitetara basoak,

Abietatik bota oi deutsez

Amore garbiz bertsoak.

Errenu, erri, zein basoetan

An Jesus ondretan dabe,

Deiturik Santu danen Santua,

Errege danen Errege;

Lenaingeruak auspeztu arren

Bere aurrean umillde,

Zuri eskua eskiñi deutsu

Kunplimenturi bat bage.

Baña jakizu Jaun ori dala

Zeloak artzen nausia,

Biotza euki bearko dozu

Lirioa duiñ zuria;

Gorputz usaiña dana botata

Espiritukoz jantzia,

Gura badozu izan Jesusen

Arditxo maitegarria.

Txabola orretan pasautakoan

Pruebetako denpora,

Artzaiñ orrexek jasoko zaitu

Sorbaldan izarrez gora;

Ango larretan ibilli zaiten

Bildur bagarik nai nora,

Otsoak eziñ leikealako

Araño igo iñola.

An ez da bedar bat bere txarrik,

Guztiak dira gozuak,

Ur lizundurik ez dago iñon

Dan danak edatekuak;

Janari eta edari danak

Osoro osasuntsuak,

Ara bagoaz zu ta gu bere

Izango gara dontsuak.

Ara bagoaz biziko gara

Gau eta egun argitan,

An Eguzkiak ez gauz erreko

Emen eiñ arren sarritan;

Iratargia ez da gordeko

Sekula bere gabetan,

Artzain Jesusen arpegi ederra

Ikusten bizi gaitezan.

                        Euskal Erria, 1896, XXXIV

                        Euskalduna, 1899, 148