Jesus gure salbagilleari

Bedeinkatua Jaungoiko Jesus, izan dedilla,

Bedeinkatua, benetan zure pasiñoa;

Bedeinkatua, orren neketsu, jatzun aldapa,

Darakuskuna guztioi bide zerukoa.

Ezkutapenen ezkutapena, zelan leiteke

Azkatutea gizona menpetasunetik;

Libanok emon egingo eban zugatz bategaz,

Gelditzen zala libre gizona illunpetik?

Zenbat zor deutsun Jesus maitea, zuri gizonak!

Zenbat bake ta zelako poza naibagetan!

Zelan direan gure arimak loibagetuten,

Zuk isuriko odol garbizko erreketan!

Biotzik gogor arrizkoenak bere iraun lei,

Gaur urtu baga bere begiak negarrakaz;

Atxak ausiten miñez ikusi ezkerokoan

Ez da asiko park-eske zuri dedarrakaz?

Eta zelan ez egun onetan baldin ikusten

Zedron-Jordanak biak baditu oso triste;

Karmelo-mendik azten dituan lora politak

Edertasunik erakutsi nai ezpadabe?

Eta zelan ez gaur Justiziak gorde ezpata

Badau, ta erallak puñala bota errekara;

Eguerdia geratu bada illun illunik,

Dirudiala bene benetan oso gaba?

Eta azkenez zelan Eleixa-ama badakus

Zotinka mantu lutozkoagaz estaldurik;

Iñoz ez legez bere semeak ikusten badauz,

Begiak itxi eta buruak makurturik?

Errukia ta biguntasuna eske dagotzu,

Jauna, umillik zure aurrean Kristiñaua;

Erruki eta biguntasunez biurtu egizu,

Zuk ekarriko lege santura bai, mundua.

Bedeinkatuak, Jesus maitea, zure nekeak,

Amodiozko zure legean gaizuz batu;

Liburu eta kurutze batek egin begie,

Lurra guztia zuzendu eta zeruratu.

Kurutzea ta liburu bat bai, jakuz pozgarri,

Gizon artezak arindu daizan neke miñak;

Eurakaz zuri Golgotaraño jarraitu eta

Gero zeruan gozauko ditu atsegiñak.

                        Euskal Erria, 1891, XXIV