Zorioneko egun bat
aurtengo maiatzean

Arañegun goixeko

seiterdiak aldian,

nenbillan usaiñ artzen

pozik ortu batian,

loren loraz erramak

nekatuen antzian,

ikusten nituala

lurra jo agiñian.

Larrosa batek antxe

ziraustan aopian;

«artu nagizu, jauna

jarri naizun soñian»,

zor neutsazan eskerrak

emonik, ondorian

esan neutsan: «badakit

norentzat duiñ zarian,

bada niretzat jaio

duiñegi ziñean,

alan Mariagana

zaitut eroan biar,

arek jarri zagizan

beraren bularrian».

A! baña oker nabil,

añ leku eregian

zurbiltxo iduriko

zuk dozu arpegian,

zerren zure kolore

eder orreen parian,

agan miragarriak

ikusiten direan,

au gaitik obe dozu

pitxlilleta artian,

agertzea burua

al daikezun bestian:

agana eroanda

damuz ill etzaitean,

guterrea sarturik

zeurorri biotzian».

Berbok zelan amaitu

asten da garrasian,

otska: «jarri nagizu

Andra orren azpian,

diñozun legez bada

ederrena lurrian,

nai neuke serbitzari

izan bere etxian».

Orrenbeste erregu

aditu neutsanian,

eziñ egonik gogor

ni neure biotzian,

asi nintzan arinka

elexaruntz bidean,

billatzera Maria

antxe bere jargoian;

nun nik auspaz etzunik

bere aurrealdian,

larrosa opatu neutsan

modurik onenian,

jarririk apaingarri,

eskumako oñian,

larrosen Larroseak

antxe euki dagian.

O egun doatsua!

neure bizi guztian,

erabilliko zaitut

begioen aurrian,

niretzat esleidua

zerren izan ziñean,

gaur dala iru egun

igaro dan astian;

eunki onen larogei

eta lauko urtian,

Maiatza izentetan

dogun ill ederrian,

gañera zapatua

jansi zan egunian,

Mariak beretzako

auturik daukanian.

                        Euskal Erria, 1884, X

                        Euskalduna, 1897