URRUTI NERE MENDITIK

                Itzak aldatuak ditut

                laugarren ahapalditik aurrera.

                Lenengo iru ahapaldiak

                Etxegarai-tar Karmelo jaunarenak dira.

Urruti nere menditik

juan nintzan dirutu nairik.

Urrutietan nere biotza

naigabez erdibiturik,

gelditu nintzan tristerik,

pake santua galdurik.

Nere biotza zegoen

Euskalerrian pentsatzen.

Egun guztian, gabaz orobat,

beti zitzaidan oroitzen,

zein gozo nintzan bizitzen

aurtxo nintzanean antxen.

Gogoan nuen etxea,

gaztain artean gordea.

Mendixka gañean agiri zan

erriko eliz maitea,

ta ango kanpantorrea,

ainbat oroitzez betea.

Ta gure etxeko atean

ama zotinka batean.

Nik aldeginda biotza miñez,

aitu zan negu beltzean:

aren ezurrak lurpean,

ta ni emen erbestean.

Berriro nere etxera,

etorri naiz ni ostera.

Etorri eta lenengo lana,

amaren Gurutzepera:

antxe otoi egitera,

lurra malkoz bustitzera.

O, mendi biotzekoa!

O, nere kabi txuloa!

Inguru guztiak egiten dit

ongi-etorri gozoa:

emen pozik jan taloa,

ta pakean egin loa.

Ez noa ni iñora, Jauna,

damu det len ala juana.

Soro, zelai ta baso auetan

daukat nere zoriona:

emen bezat nere lana,

nere bizi ta poz dana.