DEBARI ABESTIA

                Erbestetutako debarrak bere erriari.

Debako erri maite,

nere sor-lekua,

urruti nabilkizu

zugatik mindua.

Etzait beñere aztu

zure ingurua,

biotzean bai zaitut

barrura sartua.

Itxasoak ertzean

egin zizun leku:

amak aurra bezela,

or laztantzen zaitu:

zu lotaratzeko du

olatuen katu:

urak txirla ain politik

eztu iñoiz baztartu.

Mendi oñean zauden

seaska txuria,

arrizko mirari da

zure eliz-nausia.

Ondartza gorriaren

atze zumardia:

kabi bat dirudizu

zerutik jausia.

Alostorreko belak,

Maspeko mollarri,

Zubeltzutorren il zan

andre gorulari;

Buztiñaga ta Iturtza,

burrukan alkarri:

antziñatik ditugu

Deban oroigarri.

Zure alboan dezu

Santa Kataliña,

debarrak San Juanez

dantzatzeko gaña:

itxasoari munka

Andutzek dun oña,

zerurako armalla

dan muño liraña.

Artzabaldik aurrera

baratza zabala,

emaitz guzietatik

ugari damala,

Jaunaren mirari bat

esan leike, dala:

Paradisua ortxe,

itxura da, zala.

Sasiolatik dator

ibai aberatsa,

illargi berrietan

angula arratsa,

ujola-egunetan

egurra ta zotza,

apakiñez berotu

dedin etxe otza.

Andutz ta Arno dituzu

zure zeletari,

gallurretan dutela

Gurutzea agiri:

arri biurtutako

otoitz bi iduri,

zerua nun dagoan

erakusten guri.

Jaso ezazu, Deba,

goi zure begia,

menditik datorkizu

zeruko Argia,

mariñel larrituen

Izar pozgarria:

zurea da ITZIARKO

AMATXO maitia.

Etzazu negar egin,

ezkutuan, maite;

burua zuri baña

biotza det gazte.

Debara noa berriz

zure biotz-eske,

Itziarko Amatxok

bedeinka gaitzazke.