BIOTZ ERDIKETA

Gau-ama lore-egoak

biltzen ari da.

Bidean zear maite bi,

besoak korapilloan,

astiro doaz pausoan.

Oiñatzak bide ixilla

esnatzen dute otsera.

Tra!... tra!... tra!... Illuna

deika biotzera.

Maite bi doaz bidean,

oiñak alkarren parean,

izketa ixil, begiak gandu,

odola irakiñean.

Odei-muilloak gaiñetik sapai,

izarrik ez du Illargiak zai.

Lau oin, bi ta bi,

nexka-mutillen

arraun, lur joaz,

geldi-geldiro dijoaz.

Amesik ez da bidean...

Urruti baten mojen kanpaia

asperenka da illunpean.

Orduak orraztuaz,

aurrera dijoa gaba;

bide alboak sasitzen.

Maite biak, asmotan bat,

tanto bi dira urrutira;

ipurtargiak bide ertzetik

ikutu die begira.

Besorik-beso, eskurik-esku,

maite biak geldi dira.

Bustiñez labain dago

alboko zingira;

labaiñago da mutilla

neskatxaren belarrira.

Geroxeago, aldapan geldi,

ostropea illunago...

Arnas estu bi aidean!

Ingurua miñez dago.

Biotz biren erditzeak,

zotin da urruma dario;

griña itxua etxeko dabil;

adimena, andik auzo.

Gero... Aldapan bera kezkati,

maite biak mutu datoz.

Neskatxa, txima-luze, soiñeko-

zimur, itxu dator malkoz.