AMA

Neguko gau beltz luzetan,

bisutsa nagusi danean,

Ama det buruan,

Ama biotzean.

Baso erantziak, dardara;

akelarre-soiñu aizeak,

mendebala astintzen adarrak,

—olarru-beso asarreak—.

Erausiak ebaki ditu

maldako belar ta oteak...

Orduntxe artzen nau biziro

amaren besarte-goseak.

Ai, baiña, aspaldi batu ziran

neretzat amaren begiak;

gorputz gaixo ura artu zun

illobiko arri-azpiak;

ta nik, oroipenez minbera,

bustiaz maindire zuriak,

gau-bela dagiot amari,

igurtziz begi negartiak.

Amaren oroiz

gau det biotzean,

elurra gogoan;

ezin det ixildu

negarra kolkoan.

Amaika kezketan zailduak

amaren lan-ordu luzeak!...

Nere aurtzaroko goiz-argi,

beti pronto bular beteak.

Nere loa ziatzeko rne,

nigan tinki begi maiteak.

Min det amaren arpegia

estali bearra lurpeak.

Tan... tan... tan...

istil-otsak illunpetan.

Tan... tan... tan...

nere biotzak penetan.

Kanposantuan nor ote dabil

ildakoen loa zaitzen?...

Keriza beltzak ikusten ditut

gabeko antziak aitzen.

Nere amaren ezur soilletan

arrak beren lana amaitzen.

Nere biotza karra-karra antxe

dagola dirudit galtzen.

Negu gabetan

amaren gose

Amarik gabe

gaua... bai luze!