GOGO AMILLA

Nere baitan nabil. Gogo-enparantzan,

ezpai-ardailla det dantzan.

Ulermena det irakin,

gauzen muiña nundik

ote-diteken jakin.

Gezur? Egi? Izate? uste-uts?...

Onenbeste galderaz buru-kabia

det zaputz.

Nagon! Nere begiak zer dakus?

Nigandik ate dagon mundua

noren eskuz

sartzen zait begi-ogean?

Zer kinema det, beti aldatzen

barnean?

Zubi ezkutu bitartez, oro

atxi oi-det ariñ; baiña

zer det idoro?

Nik ikuste uste dedana,

nigandik alde,

ala ote-da emana?

Ala, nere begiak iñun eztana,

sortzen ote-dabiltz?

Irudipen-uts ote dana?

Maitasun! Gorroto! Poz! Iguiña!...

Zaldi azkarrak aztal didate

biotz-muiña.

Zer det adiskide? Zer etsai?

Zerk nauka maite dedanaren

ate-zai?

Nork bultzatzen dit gogoa,

iguin dezadan nere

etsaiaren alboa?

Badu pozak iturria;

baiña maiz etetzen zait aria.

Samiñak, etxe zabala;

atsegiñak, berriz, oso meia du azala.

Nora noa? Adimen-zurrunbilloan,

zorabio det. Garunetan naspil.

Espai... Zalantza... Ote-ka naiz murgil.

Nere egazkiña, egak ausita,

gogo-leizean zait amil.