AINGERUARENA

Mendi axala goiz argiz zilar

egun atari denean;

lotan zegoen baso itzala

txori soiñuz esnatzean;

mendi gaillurra eguzkiaren

laztan beroz gorritzean,

nere gogoan zaitudala, Ama,

asten naiz ni otoitzean.

Eguzki jaunak, urre ta sutan,

galda jaia duanean:

zeru gaillurra argi bizitan

irabazi ondorean;

egun erdian, lana utzita,

itzal gose naizenean,

kanpai otsera, Ama laztana,

berriz aitut biotzean.

Arratsaldera, egun argia

logaletzen zaigunean,

eguzki jaunak argi opilla

lotara daramanean,

illunabarra, Ama Maria,

laño gorritan galtzean,

nere lanari agur egiñaz,

otoi dagizut pakean.

Gau amak lurra maindira beltzez

izkutatzen digunean,

sasi ta lore, illunpe bildur

kuxkurtzen zaizkigunean;

txori soiñurik Ama Maria,

basoak ez duanean,

Zuri otoika lo artzen det nik

Ama, zure magalean.