GIZON-ERRI

Nundik sortu aiz? Zer dakark?

Erri baten arnasa

igan elurtu dek.

Urte joanen amesa,

guraso zarren mataza,

erio-aizez eten-zorian

genekusan negargarri.

Jaiki intzan arrigarri,

begietan sorgin-argi,

gogoan ezkutu ixil,

biotzean, erri osoa

ekarren irekin.

Ez uan bizi kezkarik,

ez intzalako gizon uts.

Gizon bakoitzak, bizi laburra;

laster dek lur-azpian auts.

Baiña i, gure erria intzan

aragi egiña.

Argatik ire lurriña,

ez uan irekin galdu.

Aurrean aut gure mendien

orratz goietan. Lañoak,

ire usai ditek; egoak,

ire izena zekarrek.

Iparragirre! Zein Maitagarrik

soindu iñukan?

Nungo aideak doiñu biurtu au?

Zelai ta malkor,

ire soiñuz pozkor;

ta gabaren etxe illuna,

eresiz astundu dek.

Gernika! Aritza lege!

Ostro bakoitza, Euskalerriko

oitura burutua;

gure izate-muiñean

sakon errotua.

Sustraiak euskal-lurrean

odoltzeraiño sartuak dituk;

besoak zabal aidean,

besarkada eskeinka

mundu osoari. Munka,

ire oiñetan auspez nauk.

Ago! Ez adi zapuztu

ur zikin nastuan.

Munduan,

izan adi aizena:

sendotasuna erroan,

zuzentasuna gerrian,

zintzotasuna buruan.

Agur, Iparragirre!

Orain oake pakean!

Lurrak ez dik iretzat

arrik.

Geroaren magalean,

iraupena dek oetzat.

Euskalerrian

bizirik

zebillek ire irudia.

I, ez aiz gizon, ez.

I aiz, gure erria!